Αυτό το lockdown είναι νεκρό – Χρειάζεται αναγνώριση της πραγματικότητας

Μια εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, δύο πριν το Πάσχα και ένα μήνα πριν από το επίσημο άνοιγμα του τουρισμού, ο προβληματισμός από την πορεία της πανδημίας του κορωνοϊού παραμένει, καθώς ούτε ξεκάθαρες αποφάσεις υπάρχουν, ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιο σαφές χρονοδιάγραμμα για την επιστροφή σε μια έστω νέα κανονικότητα για τους τύπους.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΑΣΟΣ ΤΑΣΙΟΥΛΑΣ

Για τους τύπους, επειδή στην ουσία η ίδια η καθημερινότητα έχει ξεπεράσει τις αποφάσεις των αρμοδίων. Εδώ και πολύ καιρό, καθώς δεν υπάρχει πια σχεδόν κανένας περιορισμός στην κινητικότητα, δεν υπάρχει αυστηρός έλεγχος, παρά μόνο κάποιοι τυπικοί και η μη λειτουργία κάποιων δραστηριοτήτων είναι άγνωστο τι και ποιον εξυπηρετεί.

Όλη η χώρα είναι στο κόκκινο, που δεν διαφέρει και πολύ από το βαθύ κόκκινο, το εμπόριο λειτουργεί μερικώς, τα σχολεία έχουν αρχίσει να λειτουργούν με κάποιο τρόπο και παραμένουν κλειστές μόνον κάποιες οικονομικές δραστηριότητες, που πληρώνουν το μάρμαρο της υγειονομικής κρίσης, όταν είναι αμφίβολο εάν και κατά πόσο συμβάλλουν σ’ αυτή.

Παρότι το θεωρώ άδικο εδώ και καιρό να μην επιτρέπεται η λειτουργία συνολικά της οικονομίας, με μέτρα και κανόνες, το αποστομωτικό επιχείρημα ότι ειδικότεροι εμού, η επιτροπή των λοιμωξολόγων, είναι αυτή που επιβάλλει τις απαγορεύσεις, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Όπως δεν μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει το οριακό σημείο στο οποίο βρίσκονται τα νοσοκομεία της ενιαίας υγειονομικής περιφέρειας, δηλαδή όλης της χώρας. Με περίπου 840 διασωληνωμένους, η κουβέντα αν θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό, αν θα ανοίξουν κι άλλες δραστηριότητες, αν θα ανοίξει η εστίαση και αν θα μπορούμε σε λιγότερο από ένα μήνα να ανοίξουμε και τον τουρισμό μοιάζει κενή περιεχομένου.

Δεν είναι όμως. Κι αυτό το αποδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να βλέπουμε μόνο το σύστημα υγείας και να μην κοιτάζουμε τι γίνεται καθημερινά γύρω μας. Δεν χρειάζεται κανένα τηλεοπτικό κανάλι να μας δείξει το συνωστισμό σε όλες τις περιοχές της χώρας έξω από κατά τα άλλα «κλειστά» μπαρ και καφέ ή στις πλατείες και τα πάρκα, στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ, στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή την κίνηση στους δρόμους που δεν διαφέρει σε τίποτα από την εποχή πριν τον κορωνοϊό. Ζούμε σ’ αυτή την κατάσταση εδώ και πολύ καιρό σε όλη τη χώρα.

Οι αρμόδιοι όφειλαν να προετοιμάσουν ένα άλλο μοντέλο για το δυστυχώς επώδυνο διάστημα μέχρι τον εμβολισμό του 70% του συνολικού πληθυσμού, που θα δώσει μια επαρκή ασφάλεια στο κοινωνικό σύνολο και θα επιτρέψει την επιστροφή στη νέα κανονικότητα.

Επιδεινώθηκε η κατάσταση στην Αττική από τη λειτουργία του λιανεμπορίου με click in shop και click away; Τόσο ώστε να συζητείται εκ νέου κλείσιμο των καταστημάτων; Όχι. Συνεπώς γιατί δεν ανοίγουν με αυτό έστω τον τρόπο όλα τα καταστήματα λιανεμπορίου σε όλη τη χώρα;

Αντιλαμβάνομαι ότι οι επιστήμονες θέλουν με αργά και όσο το δυνατόν πιο ασφαλή βήματα να προχωρήσουν στα ανοίγματα. Όμως οφείλουν να παραδεχτούν ότι η καθημερινότητα τους έχει ξεπεράσει και να μην στρουθοκαμηλίζουν ή σωστότερα να εμφανίζονται άτολμοι μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουν να φορτωθούν μια πιθανή αποτυχία. Καμιά ζωή δεν μπορεί να παίζεται στα ζάρια, όμως τα δεδομένα δεν είναι μόνον οι αριθμοί των κρουσμάτων, των ΜΕΘ κτλ. είναι και το τι γίνεται σε όλη τη χώρα καθημερινά, πως εφαρμόζονται τα μέτρα κι αν λειτουργούν οι απαγορεύσεις. Όπως και η Πολιτεία οφείλει να δει ξανά τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση κι όχι σ’ αυτή που θέλει η ίδια να είναι, αναγνωρίζοντας πως εδώ και μήνες δεν λειτουργεί καμιά καραντίνα και δεν φταίει ούτε η εστίαση, ούτε το λιανεμπόριο που δεν περιορίζεται ο κορωνοϊός.

Εξάλλου, τα περιοριστικά μέτρα λαμβάνονται για να περιορίσουν τη διασπορά του κορωνοϊού, δεν πρόκειται να μας απαλλάξουν από την πανδημία. Είναι μεγάλο το όφελος από αυτά, όμως πλέον από τη στιγμή που δεν τηρούνται καν τα βασικά προστατευτικά μέτρα, δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια. Οφείλεις να προσαρμοστείς και να προσαρμόσεις, για να ξεπεράσεις ένα διάστημα που μόνο μικρό δεν είναι και άρα η επίκληση της υπομονής και της ανεκτικότητας δεν πιάνει τόπο και δεν την ακούει καν ο κόσμος.

Η επιτάχυνση των εμβολιασμών, που είναι και το όπλο για να μη νοσούν σοβαρά οι πολίτες και να μη φορτώνεται το σύστημα υγείας, γίνεται πράξη αυτό το διάστημα. Στους επόμενους μήνες μεγάλο ποσοστό των πολιτών θα έχει εμβολιαστεί και ένα τείχος ανοσίας θα έχει χτιστεί. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα όμως η καθημερινότητα θα συνεχίζεται και οι ανάγκες θα πολλαπλασιάζονται. Αν σήμερα συζητάμε για το Πάσχα στο χωριό, που ομολογουμένως οι πολίτες δύσκολα θα συγχωρέσουν στην κυβέρνηση τυχόν περιορισμούς όπως οι περσινοί, σε λίγες μέρες θα έχουμε μπροστά μας την πίεση του κόσμου της εστίασης για άνοιγμα τουλάχιστον στους εξωτερικούς χώρους και την πίεση των επαγγελματιών του τουρισμού για άνοιγμα όλων των δραστηριοτήτων. Κι αυτές οι πιέσεις θα είναι αφόρητες, καθώς και οι δυο οικονομικοί τομείς απευθύνονται σε όλους τους πολίτες και έχουν τη στήριξή τους, διότι εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες.

Θεωρώ ότι η κυβέρνηση μπορεί να ισορροπήσει -ίσως μάλιστα χωρίς μεγάλη δυσκολία- ανάμεσα στο ιδεατό και στην πραγματικότητα. Αν με κάποιους κανόνες και πιθανώς με κάποιες απαγορεύσεις στις υπερβολές επιτρέψει τις μετακινήσεις του Πάσχα, αν με κανόνες και περιορισμούς ανοίξει η εστίαση στους εξωτερικούς χώρους κι αν ανοίξει τον τουρισμό με αυστηρές προϋποθέσεις και για όλους όχι μόνο για τους επισκέπτες από το εξωτερικό, τότε και να κατευνάσει την κοινή γνώμη μπορεί και να ανοίξει κανάλια εκτόνωσης των πολιτών μπορεί και να περιορίσει τις πιέσεις των πληγέντων μπορεί και να ικανοποιήσει την ανάγκη για περιορισμό της διασποράς της πανδημίας, που υπαγορεύουν οι επιστήμονες μπορεί.

Οι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τα έχουν όλα. Όπως γνωρίζουν πως δεν ευθύνεται καμιά κυβέρνηση για τον κορωνοϊό. Αποδίδουν όμως ευθύνες για το χειρισμό της κατάστασης και έχουν αποδείξει μέσα σε ένα χρόνο ότι είναι πρόθυμοι να κάνουν θυσίες, αρκεί αυτές να έχουν αποτέλεσμα κι αρκεί να παίρνουν και κάτι πίσω από τη ζωή τους.

Προφανώς το μεγάλο κέρδος από τους περιορισμούς είναι η ίδια η ζωή μας και η υγεία μας, όμως όσο τραβάει σε χρόνο ένας πόλεμος, τόσο μεγαλύτερη είναι η κούραση και τόσο αυξάνεται η ανάγκη για ένα αποτέλεσμα, για ένα τέλος. Η κοινωνία μας είναι εδώ και ένα χρόνο σε ένα πόλεμο, από τον οποίο μετρά μόνο απώλειες. Χρειάζεται και κάποιες ανάσες, κάποιες μικρές νίκες έστω και για ψυχολογικούς λόγους. Έστω για το… παραμύθι.

Πάσχα, σχολεία, εστίαση και τουρισμός δεν μπορούν να είναι ίδια με πέρσι. Στον ένα χρόνο που πέρασε δεν έγινε καμιά πρόοδος; Δεν μάθαμε, δεν βρήκαμε λύσεις; Χρειάζεται σύνεση, τόλμη, ευθύνη και κυρίως αναγνώριση της πραγματικότητας.

 

Μοίρασε το άρθρο!