Τέσσερις μήνες κλειστή η Εστίαση, σφαλιστές οι πόρτες των γυμναστηρίων, απαγόρευση κυκλοφορίας από τις εννιά τις καθημερινές κι από τις έξι τα Σαββατοκύριακα και το αποτέλεσμα ποιο; Τα κρούσματα συνεχώς πολλαπλασιάζονται, οι νεκροί δεν περιμένουν, οι διασωληνωμένοι ασφυκτιούν στις ΜΕΘ. Όπως ασφυκτιούν στα λεωφορεία οι εργαζόμενοι, στους συρμούς του μετρό, στα τρόλεϊ… Οι ουρές έξω από τις τράπεζες; Μαίανδρος ποταμός. Οι επισκέπτες των σούπερ μάρκετ, σαν σε συναυλία της Μαντόνα… Έξω από δημόσιες υπηρεσίες, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ. σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο. Ω πόσο βάσανο μεγάλο…
Και τίποτα δεν λειτούργησε όπως έπρεπε να λειτουργήσει. Κλειστές οι καφετέριες; Στα παγκάκια! Κλειστές οι ταβέρνες; Στο σπίτι όλοι μαζί! Κλειστά τα σύνορα για άλλους νομούς και πολιτείες; Συνωστισμός στο χώρο μας με… εχεμύθεια.
Τι κάνατε κύριοι υπεύθυνοι μέχρι τώρα και μπορείτε να υπερηφανεύεστε; Το λιανεμπόριο βουλιάζει, οι εστιάτορες τρώνε τα τελευταία «κόκκαλα» που είχαν μείνει στα ψυγεία τους, επιχειρήσεις έκλεισαν για να μην ανοίξουν ποτέ πια. Για την μέλλουσα ζωή, κύριοι υπεύθυνοι, χάσαμε την παρούσα. Αλήθεια, νοιώθετε ότι κάνατε το σωστό, ή μέχρι εκεί μπορούσατε και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει;
Τα 2.700 νέα κρούσματα ισοδυναμούν με μια μικρή «Χιροσίμα». Ο κορονοϊός μας βομβαρδίζει με υδρογονοβόμβες κι εμείς μπλε κόλες στα παράθυρα της ζωής μας για να μην μας βλέπει ο χάρος κι εσείς παίζετε, κύριοι, με τις ζωές και την ψυχολογία μας. Στο τέλος μιας ιστορίας αναστοχάζεσαι τα γεγονότα και κρίνεις· εδώ βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή… Το τρίτο κύμα, λέει και το τέταρτο και το πέμπτο. Πνιγήκαμε! Περνάμε από 40 κύμματα κι ακόμη πουθενά μπουνάτσα. Κι εσείς κολυμπάτε στις ψευδαισθήσεις σας, κύριοι.
Οι βδομάδες κυλούν μέσα στη νύχτα κι εμείς, τυφλοί, προσπαθούμε ν’ ακολουθήσουμε τους μονόφθαλμους. Ο φόβος, τελικά δεν απομακρύνει τον θάνατο, τη ζωή απομακρύνει. Απομακρυνθήκαμε από τη ζωή μας, ενώ εσείς κύριοι ιθύνοντες πλησιάσατε περισσότερο την ματαιοδοξία σας.
”ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ”