Ανάλυση: Το τεκμήριο της αθωότητας έχει χαθεί για την Τουρκία

Πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας δηλώσεις Τούρκων πανεπιστημιακών, με τις οποίες εγκαλούν την ΕΕ και τις ΗΠΑ ότι μεροληπτούν υπέρ της χώρας μας, καλώντας τους να αποτελέσουν δίκαιους διαμεσολαβητές στην επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΖΑΝΙΤΗΣ

Δηλώσεις όπως αυτές του Tahla Köse, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου Ibn Haldun στην εφημερίδα Daily Sabahόπως «η Ελλάδα είναι το κακομαθημένο παιδί της Ευρώπης», «οι Έλληνες δεν έχουν το κουράγιο να μας αντιμετωπίσουν», «οι Έλληνες κάνουν παιχνίδι που ξεπερνάει το μπόι τους» αποδεικνύοντας στην πράξη ποιος αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία δημιουργίας σωρείας προβλημάτων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. προφανώς δεν μας εκπλήσσουν, αφού όλο το προηγούμενο διάστημα και ιδίως μεσούσης της κρίσης με το ORUC REIS, οι Τούρκοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μεταχειρίζονταν σε κάθε ευκαιρία προκλητική φρασεολογία, ώντες, όπως την ΕΕ και τις ΗΠΑ «να διευκολύνουν και όχι να δυσχεράνουν» όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζουν τις διμερείς διερευνητικές συνομιλίες, χωρίς να παίρνουν ξεκάθαρα θέση υπέρ της Ελλάδας. Η δημιουργία εντυπώσεων που κυρίως αποσκοπεί στην αποδόμηση των ελληνικών θέσεων είναι προφανής και προωθείται τεχνηέντως από την τουρκική πλευρά.

«Όλα στο τραπέζι»

Η εφ’ όλης της ύλης ατζέντα επί των ελληνοτουρκικών διαφορών που μετ’ επιτάσεως προκρίνει η Τουρκία, στοχεύει στον εγκλωβισμό της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας και στην έκθεσή της στα μάτια τρίτων, στηριζόμενη στη επιφανειακή όσο και «πονηρή» λογική της «συζήτησης επί παντός επιστητού» με επίφαση την καλή πίστη. Το άνοιγμα της ατζέντας έχει όμως κι άλλη στόχευση καθώς μαζί της διευρύνεται, σύμφωνα με τις κρατούσες θεωρίες διαπραγματεύσεων, και η «περιοχή πιθανής συμφωνίας» (ή αλλιώς «Zone of Potential Agreement»). Αν λοιπόν σε μία τόσο διογκωμένη περιοχή πιθανής σύγκλισης δεν εξευρεθεί κάποιος κοινός τόπος, η ευθύνη αποτυχίας όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι θα αποδοθεί στην ελληνική πλευρά και οι κορώνες περί δήθεν «ελληνικού μαξιμαλισμού» θα ενταθούν.

Το κάλεσμα της Τουρκίας επομένως για δίκαια διαμεσολάβηση και για πλήρη ατζέντα θεμάτων μπορεί να ηχεί σε κάποιον αποστασιοποιημένο παρατηρητή αυτονόητο, τα γεγονότα έρχονται όμως να διαψεύσουν πανηγυρικά τις τουρκικές επικλήσεις στο δίκαιο και στην ισότητα, όπως βεβαίως και τους ισχυρισμούς για τις δήθεν «μαξιμαλιστικές» μας βλέψεις.

Γιατί η Χώρα μας ποτέ δεν αμφισβήτησε τουρκική επικράτεια, η οποία έχει κατοχυρωθεί από διεθνείς συνθήκες, η Τουρκία όμως το κάνει επανειλημμένα. Γιατί η Χώρα μας ποτέ δεν προσπάθησε με την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος να επιβάλλει τετελεσμένα, σε αντίθεση με τη γείτονα που προσπαθεί να το πράξει κατ’ εξακολούθηση.

Προκαλεί εύλογη απορία λοιπόν, πως αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι τη δίκαιη αντιμετώπιση από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ίσως η Τουρκία να θεωρεί ότι η απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας από μέρους της εναντίον δύο κρατών-μελών της ΕΕ δεν είναι «άξια λόγου» για την επιβολή κυρώσεων εναντίον της. Οι οποίες, παρεμπιπτόντως, έχουν παραμείνει μόνο σε ρηματικό επίπεδο, ύστερα από δύο Συνόδους Κορυφής, παραπέμποντας το θέμα στις καλένδες, σε μία αν μη τι άλλο ξεκάθαρη ένδειξη ευνοϊκής μεταχείρισης της γείτονος, παρά την αποδεδειγμένα προκλητική συμπεριφορά της.

Βολιδοσκοπώντας τις ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, «έτριξαν τα δόντια» στους «αδικημένους» γείτονές μας με τις κυρώσεις που επέβαλλαν στην τουρκική πολεμική βιομηχανία λόγω των S-400, λίγο πριν πέσει η αυλαία της Προεδρίας Τραμπ, και πάλι όμως πιο ήπια εν σχέσει με τις απειλές που έχουν εκτοξεύσει οι Τούρκοι έναντι μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ διακινδυνεύοντας τη συνοχή του. Και όπως φαίνεται έπεται και συνέχεια με την εκδίκαση του σκανδάλου της τουρκικής τράπεζας Halkbank την 1η Μαρτίου, το οποίο αναμένεται να φέρει νέες φουρτούνες στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας. Εξ ου και η αγωνία της τουρκικής διπλωματίας, προεξάρχοντος του Συμβούλου του Τούρκου Προέδρου, Ιμπραχίμ Καλίν, ν’ αποκαταστήσει άμεσα διαύλους επικοινωνίας με τον νέο Πρόεδρο Μπάιντεν προκειμένου να βολιδοσκοπήσει και να αξιολογήσει τη μέλλον των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, που σε περίπτωση τυχόν επιδείνωσης είναι βέβαιο ότι θα συμπαρασύρει και τη στάση της ΕΕ έναντι της επί τα χείρω.

Φαίνεται όμως ότι όσο ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν ανταποκρίνεται στις τουρκικές «επιθέσεις φιλίας», τόσο αυτό εξοργίζει τον Πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος άφησε κατά μέρους τους «πολιτισμένους» του τρόπους, εξαπολύοντας τη γνωστή δηλητηριώδη ρητορική εναντίον της Δύσης περί ισλαμοφοβίας και τουρκοφοβίας. Ο Τούρκος Προέδρος, ως δήθεν «τιμητής της δημοκρατίας» δεν παρέλειψε βεβαίως να επιτεθεί και προσωπικά στον Πρόεδρο Μπάιντεν, διερωτώμενος αν ντρέπονται οι Αμερικάνοι για όσα συνέβησαν μετά τις αμερικανικές εκλογές με τη βίαια εισβολή στο Καπιτώλιο.

Σε κάθε περίπτωση οι τουρκικές αιτιάσεις περί μεροληπτικής μεταχείρισης των κυριαρχικών της ζητημάτων από τρίτους δημιουργεί και την απαραίτητη συσπείρωση που διακαώς επιζητεί η τουρκική κυβέρνηση, βλέποντας τη δημοφιλία της και ιδιαιτέρως του Προέδρου της να κατρακυλά μπροστά στην δημοσκοπική άνοδο του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου. Τέρπει όμως και τον ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο της, καθώς η απεμπλοκή της Τουρκίας από το άρμα της Δύσης έχει αναχθεί σε σημαία τόσο του κόμματος του Μπαχτσελί όσο και βεβαίως του κυβερνώντος «AKP», παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, όταν έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της.

«Φωνάζει ο κλέφτης»

Η τακτική συνεπώς του «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης» που εφαρμόζει η γείτων δεν μπορεί να αποφέρει καρπούς, ούτε μπορεί να προδιαθέσει θετικά για τις τουρκικές ενέργειες που έχουν διαπραχθεί στην ευρύτερη περιοχή το τελευταίο χρονικό διάστημα. Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους και αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο το στίγμα της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Επομένως, και ιδιαιτέρως σε ότι αφορά στη διστακτική στάση της ΕΕ να τους επιβάλλει κυρώσεις, οι Τούρκοι μάλλον θα πρέπει να χαίρονται! Εξάλλου η πρόσκαιρη στρατηγική αναδίπλωση της Τουρκίας στην οποία υποχρεώθηκε λόγω των συνθηκών, δεν την καθιστούν ούτε αξιόπιστο συνομιλητή, ούτε μπορούν να παραγράψουν τη σωρεία των προγενέστερων προκλητικών ενεργειών της ώστε αυτή να απαιτεί ευνοϊκή μεταχείριση. Το τεκμήριο της αθωότητας έχει χαθεί προ πολλού για την περίπτωση της Τουρκίας!

Παραπομπή:

[1] https://scholar.harvard.edu/files/dtingley/files/negotiating_agreement_in_politics.pdf,p.74

Μοίρασε το άρθρο!