ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΓΑΜΟΙ ΣΤΗΝ ΤΙΠΑΖΑ
(Απόσπασμα)
Μετάφραση
Πάρης Βορεόπουλος
«Άνοιξη στην Τιπάζα-Αλγερία»
«Το πάντρεμα του Καμύ με τη φύση»
«Ποίηση-Έρωτας-Ήλιος-Θάλασσα-Ελευθερία»
Φτάνουμε από το χωριό που ανοίγεται κιόλας πάνω στον κόλπο. Μπαίνουμε σε ένα κίτρινο και γαλάζιο κόσμο όπου μας υποδέχεται ο μυρωδάτος και έντονος στεναγμός της καλοκαιριάτικης γης της Αλγερίας. Παντού, κόκκινες μπουκαμβίλιες σκεπάζουν τους τοίχους των εξοχικών σπιτιών. Στους κήπους ιβίσκοι με κόκκινο χρώμα που είναι ακόμα χλωμό, μία μεγάλη αφθονία κόκκινου πυκνού τσαγιού από άνθος και λεπταίσθητα πλαίσια από μεγάλους γαλάζιους κρίνους…………………………………………………………………….
Αριστερά από το λιμάνι, μία σκάλα από ξερές πέτρες οδηγεί στα ερείπια, ανάμεσα από σχίνους και σπάρτα. Ο δρόμος περνάει μπροστά από ένα μικρό φάρο για να βουτήξει μετά στην ανοιχτή εξοχή. Ήδη, στη βάση αυτού του φάρου, μεγάλα καταπράσινα φυτά με βιολετιά λουλούδια, κίτρινα και κόκκινα, κατεβαίνουν στα πρώτα βράχια που γλύφει η θάλασσα με έναν ήχο φιλιών. Όρθιοι μέσα στο ελαφρό αεράκι, κάτω από τον ήλιο που μας ζεσταίνει τη μία μεριά του προσώπου, κοιτάζουμε το φως που κατεβαίνει από τον ουρανό, τη θάλασσα χωρίς καμιά ρυτίδα και το χαμόγελο των δοντιών της που λάμπουν. Πριν μπούμε στο βασίλειο των ερειπίων, μένουμε θεατές για τελευταία φορά.
Μετά από λίγα βήματα, οι άψινθοι μας κυριεύουν το λαιμό…….Το άρωμά τους αναβράζει από τη ζέστη και από τη γη ως τον ήλιο ανεβαίνει, σε όλη την έκταση του κόσμου, μία καλής ποιότητας μεθυστικής μυρουδιάς που κάνει τον ουρανό να τρέμει. Βαδίζουμε στην αναζήτηση του έρωτα και του πόθου…….Εκτός από τον ήλιο, τα φιλιά και τα άγρια αρώματα, όλα μας φαίνονται μηδαμινά…………………………………………………………………..
Περιγράφω και λέω:«Να τι είναι κόκκινο, τι είναι γαλάζιο, τι είναι πράσινο. Αυτό είναι η θάλασσα, το βουνό, τα λουλούδια»…….Πρέπει να γυμνωθώ και έπειτα να βουτήξω στη θάλασσα, ακόμα γεμάτος από τα αρώματα της γης, να ξεπλύνω μέσα της όλα αυτά και να δέσω πάνω στο πετσί μου, αυτό το αγκάλιασμα για το οποίο υπάρχουν, χείλη με χείλη, εδώ και τόσο πολύ καιρό, η γη και η θάλασσα……………………………………………………………………..
Εδώ καταλαβαίνω τι θα πει δόξα: το δικαίωμα να αγαπάς χωρίς μέτρο. Μόνο μια αγάπη υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο. Να αγκαλιάσεις το σώμα μιας γυναίκας, είναι σαν να κρατάς απέναντί σου αυτή την παράξενη χαρά που κατεβαίνει από τον ουρανό στη θάλασσα…….Αγαπώ αυτή τη ζωή της εγκατάλειψης και θέλω να μιλήσω γι’ αυτή με ελευθερία: μου δίνει την υπερηφάνεια της ανθρώπινής μου υπόστασης………………………………………………
Μου φτάνει να ζήσω με όλο μου το κορμί και να βεβαιωθώ με όλη μου την καρδιά. Να ζήσω στην Τιπάζα, να ανακαλύψω και το έργο τέχνης θα έρθει μετά. Εδώ, υπάρχει μία ελευθερία…………………….
Θάλασσα, εξοχή, σιωπή, αρώματα αυτής της γης, γέμιζα από μία μυρωδάτη ζωή και έβαζα τα δόντια μου μέσα στο χρυσωμένο κιόλας καρπό του κόσμου, νιώθοντας αναστατωμένος από το γλυκό και δυνατό χυμό του να κυλά στα χείλη μου. Όχι, δεν ήμουν εγώ που μετρούσα ούτε ο κόσμος, αλλά μόνο η αρμονία και η σιωπή που έκανε να γεννηθεί η αγάπη από εκείνον σ’ εμένα. Αγάπη, που δεν είχα την ηθική αδυναμία να απαιτήσω για μένα μόνο, συνειδητά και υπερήφανα, να τη μοιραστώ με μια ολόκληρη φυλή, που γεννήθηκε από τον ήλιο και τη θάλασσα, ζωντανή και γεμάτη γεύσεις, που αντλεί τη μεγαλοσύνη της μέσα από την απλότητά της, και όρθια πάνω στις ακτές, στέλνει το συνένοχο χαμόγελό της στο λαμπερό χαμόγελο των δικών της ουρανών.
Πάρης Βορεόπουλος
Καθηγητής-Συγγραφέας
