Έλληνα, εχθρέ του εχθρού μου, ο νούμερο δύο εχθρός σου ανέκαθεν ήταν ο Τούρκος, ο νούμερο ένα όμως εχθρός, ανέκαθεν ήσουν εσύ ο ίδιος δυστυχώς. Όχι όμως ο συμπολίτης σου ή ο ηγέτης σου, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.
Όταν έχεις κάνει λάθος κανείς δεν το ξεχνά και όταν είσαι σωστός κανείς δεν το θυμάται. Όπως ακριβώς όταν άλλοι έχουν κάνει λάθος, εσύ ποτέ σου δεν ξεχνάς και όταν είναι σωστοί, ποτέ σου δεν θυμάσαι.
Στα λάθη άλλων οι πιο αυστηροί εισαγγελείς, στα λάθη τα δικά μας όμως οι καλύτεροι δικηγόροι υπεράσπισης. Με το ένα το μάτι το αετίσιο, να βλέπουμε από χιλιόμετρα μακριά το στραβό του άλλου και με το άλλο το μάτι το μυωπικό, τα στραβά μας να μην μπορούμε με τίποτα να διακρίνουμε.
Ναι αλλά, ναι αλλά, ναι αλλά…μόνο για εμάς το ναι αλλά.
Λέμε ότι υπάρχει οικονομική κρίση, ότι οι πλούσιοι μας εκμεταλλεύονται, ότι εμείς είμαστε τα θύματα, ότι ο κόσμος ζει σε μια πλεονεξία και τι κακό είναι αυτό που μας βρήκε και τι μέλλει άλλο να μας βρει και τι θα γίνει με την Συρία, με την Τουρκία, τον Trump και τι κόσμος είναι αυτός λέμε, ότι φταίει το σύστημα λέμε, ότι φταίνε οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί, οι θεσμοί, οι δομές, η κοινωνία και άπειρα κτλ λέμε. Και αναλύσεις επί αναλύσεων, αυθεντίες γίναμε όλοι, στις διαπιστώσεις όμως μόνο και στα στραβά των άλλων.
Και ανώδυνες δημόσιες ομολογίες και ανομολόγητες προσωπικές ωδίνες. Διαγγέλματα μεγάλα με έπαρση, με στόμφο και κοινό και απόκρυφα ανομήματα θαμμένα βαθειά μεσ’ την ντροπή, στον εγωισμό και στο ναι αλλά.
Και όλοι προφασιζόμενοι προφάσεις για περαιτέρω αμαρτίες, δοθείσης της ευκαιρίας.
Κατηγορούμε το σύστημα ότι είναι άδικο με τον οποιονδήποτε τρόπο, αλλά εάν αυτή η αδικία μας προσφέρει κέρδος με τον οποιονδήποτε τρόπο, δεν διαμαρτυρόμαστε. Από διαμαρτυρόμενο θύμα μάγκας δηλαδή, μέσα σε μια μόνο στιγμή.
Δεν κατηγορούμε τελικά αυτόν που μας προσβάλλει ως πρόσωπο, αλλά κατηγορούμε μόνο αυτό που προσβάλλει αποκλειστικά το προσωπικό συμφέρον.
Αυτοί είμαστε και αυτό είναι το ήθος μας.
Δεν είμαστε όμως στην πραγματικότητα τίποτε παραπάνω από τις αυτό-επαληθευόμενες live αποδείξεις, κάθε λογής εσχατολογικών προφητειών ή προβλέψεων, στο παρών μας καθημερινώς.
Διότι δεν ομολογούμε ότι, όλα αυτά είναι καταρχήν πρόβλημα της προσωπικής μας πτώσης, παρά μόνο των άλλων, των ανόμοιων με εμάς μεν, αλλά σε ανάλογες περιστάσεις πανομοιότυπων δε.
Δεν λέμε ποτέ ότι αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς ως πρόσωπα δεν θα αλλάξουν ποτέ, ούτε οι δομές ούτε και οι θεσμοί.
Δεν λέμε ποτέ ότι και οι θεσμοί από συγκεκριμένα πρόσωπα οικοδομούνται, όπως και οι οικογένειες από συγκεκριμένα πρόσωπα διαλύονται.
Δεν λέμε ποτέ ότι κάναμε αρετή και ιδανικό την ανάπτυξη που βασίζεται στον κατανάλωση, με μόνη προοπτική το εμπορικό κέρδος, αλλά όχι άλλων, παρά μόνο το προσωπικό.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι, ο κυριότερος λόγος που πέφτουμε σήμερα στην κατάθλιψη είναι η αδυναμία να καταναλώσουμε όπως παλιότερα και ότι μέσω αυτό ορίζουμε την ύπαρξή μας. Του καταναλώνω άρα είμαι κάποιος κι όταν δεν καταναλώνω είμαι ένα τίποτα.
Δεν βλέπουμε ότι τελικά όντως πετύχαμε αυτό που τόσα χρόνια παλεύαμε και πλούτισαν όντως τελικά κάποιοι, που δεν ήμασταν εμείς, διότι εμείς δεν καταφέραμε να είμαστε οι καλύτεροι αετονύχηδες.
Δεν βλέπουμε ότι, πρόσωπο γίνεται κάποιος, μόνο όταν άδολα αγαπά κάποιον άλλον και δεν κοιτά μόνο το τομάρι του. Και προσωπείο γίνεται όταν προσπαθεί πως θα κερδίσει από τον άλλον.
Και ρεζιλεύουμε από την μία τον αετονύχη που ζηλεύουμε και επειδή αυτός δεν χαμπαριάζει, χτυπάμε από την άλλη θρασύδειλα με ειρωνεία και συκοφαντία, αυτόν που μέσα στα συντρίμμια πορεύεται κι οικοδομεί, με μόχθο κι υπομονή. Αυτόν που ακόμη πιστεύει κι έχει ιδανικά κι ακόμη προσπαθεί. Γιατί; Γιατί είναι το εύκολο θύμα και γιατί εμείς δεν μπορούμε να τον μιμηθούμε. Γιατί μας υπενθυμίζει ότι είμαστε αδύναμοι, άπιστοι, απάτριδες κι ανασφαλείς. Και συνεχίζουμε να χτυπάμε πιο δυνατά, μήπως κι τον αποτελειώσουμε κι αυτόν. Σαν τους πολιτικούς κι εμείς ένα πράγμα δηλαδή.
Να θυμόμαστε όμως όλοι ότι όλα αυτά που λέμε για τους άλλους, λένε πιο πολλά για εμάς, παρά για τους άλλους. Και εάν αυτό δεν πείθει, ας ρωτήσουμε τους δίπλα μας που μας γνωρίζουν καλά να μας πουν. Και αν ακόμα αυτό πάλι δεν πείσει, ας διεκδικήσουμε εν τέλει όλοι του Πάππα το οικουμενικό αλάθητο.
Κατά τα έργα όλων μας αλληλούια λοιπόν. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας. Ο στρατηγός όμως στον πόλεμο φαίνεται. Ο αθλητής στον στίβο. Ο καπετάνιος στην φουρτούνα. Ο μεγαλόψυχος στη συμφορά και ο χριστιανός στον πειρασμό.
Αλλά πού όλα αυτά; Εμείς όπου φύγει φύγει και ότι φάμε και ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας, μέχρι να πεθάνουμε. Ε λοιπόν ακριβώς σε κείνη την φάση είμαστε τώρα, του ότι αρπάξει ο κώλος μας.
Εάν δεν μάθεις αδελφέ, καταρχήν να σπέρνεις την ομόνοια σπίτι σου, μόνο διχόνοια θα θερίζεις στην κοινωνία. Στον μικρόκοσμο το οποίο όλοι ζούμε, από εκεί ξεκινά η αλλαγή και από εκεί αρχίζει και η επανάσταση.
Να μάθουμε να ανεχόμαστε καταρχήν τον άνθρωπό μας. Την μάνα μας, τον πατέρα μας, το γιό μας, τον/την σύζυγο, τον φίλο, με όλες τις ιδιοτροπίες, απόψεις και διαφορετικότητά τους. Να μπούμε μέσα στην καρδιά τους και να τους αφήσουμε και εμείς να μπουν μες την δική μας.
Να μάθουμε επιτέλους να σπέρνουμε την ομόνοια.
Αυτή θα έπρεπε να είναι η full time δουλειά όλων τώρα και καμία άλλη. Εργασία στην ταπείνωση που γεννά αγάπη. Και μόνο σε εκείνη την ταπείνωση. Γιατί μόνο από εκείνη γεννιέται κι η πραγματική ελευθέρια. Όλες οι άλλες μορφές ταπείνωσης, μόνο πρόσκαιρη υπερηφάνεια προσφέρουν και καταλήγουν τελικά στον εκμηδενισμό της ύπαρξής μας.
Δεν είναι αγγαρεία αυτό, αυτό λέγεται ελευθερία. Όταν αγαπάς με την καρδιά, δεν νιώθεις ότι η θυσία εκείνη είναι κάτι το σπουδαίο. Αλλά η κάθε ελάχιστη θυσία μοιάζει με αγγαρεία, όταν δεν αγαπάς.
Παρόλα αυτά, επιλέγουμε ακόμα να ζούμε κανιβαλιστικά, στην ψευδαίσθηση του ήθελα να κάνω κάτι, αλλά δεν μπορούσα, δεν είχα.
Δεν έχεις χρήματα αδελφέ; Δώσε καρδιά. Δεν έχεις καρδιά να δώσεις; Ξεστόμισε έναν λόγο παρηγορητικό. Δεν έχεις στόμα να μιλήσεις έτσι; Άγγιξε το χέρι του άλλου. Δεν έχεις χέρι να αγγίξεις έτσι; Κοίταξε απλά με ένα βλέμμα γλυκό. Δεν έχεις μάτια για να κάνεις κι αυτό; Άκου μόνο τότε. Δεν έχεις ούτε κι αυτιά για να ακούσεις; Ε είσαι τετραπληγικός τότε. Εάν δεν μπορείς ούτε και το ελάχιστο να κάνεις, τι σκατά κάνεις τότε; Που σαν τον μπέμπη περιμένεις τα πάντα από τους άλλους; Πως μιλάς για αλλαγή, ανάπτυξη και επανάσταση, επαναστάτη, αναπτυξιολόγε και διανοούμενε μου εσύ, όταν ούτε καν το ελάχιστο και ενέξοδο αυτό, στην ζωή σου δεν μπορείς να κάνεις;
Αυτό είναι ΠΕΙΝΑ αγαπητοί μου αναγνώστες. Και αυτή και η χειρότερη πείνα τελικά. Την οποία όλοι ήδη βιώνουμε και δεν το έχουμε πάρει καν χαμπάρι. Η πείνα και η δίψα του ανθρώπου για ζωή και η στέρηση της από τους δικούς του ανθρώπους, τους αγαπημένους.
Αλλά εμείς εκεί στον χαβά μας, τηλεόραση, σεξ, βρισιές, πουτάνες, διαβολές, λεφτά, τζόγος, ψέματα, κέρατα, εφήμερες σχέσεις, χωρισμοί, εκτρώσεις, μοναξιές, αλκοόλ, ναρκωτικά, συνομωσίες, καταστροφολογίες, αθεΐες, νιρβάνες, διπλές και τριπλές ζωές, ξανά και ξανά.
Πολλών ειδών λοιπόν και άλλα πολλά φαινόμενα και συμπτώματα στερητικά κι ένα μαζικό amber alert, ενός κοινού όμως ουσιαστικά συνδρόμου, μιας κοινής εξάρτησης όλων, μιας κοινής πείνας. Της στέρησης αγάπης από την ζωή μας, από τους συγγενείς και σχέσεις μας.
Επομένως τo δύσκολο σήμερα, δεν είναι να είσαι Έλληνας ή Ευρωπαίος, Ρώσος ή Αμερικάνος, ντόπιος ή πρόσφυγας, δανειστής ή χρεωμένος, αφεντικό ή υπάλληλος, πλούσιος ή φτωχός, straight ή gay, όμορφος ή άσχημος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, μαύρος ή άσπρος. Το δύσκολο σήμερα είναι να είσαι απλά ά-ν-θ-ρ-ω-π-ο-ς. Αν είσαι άνθρωπος, όλα είναι χρήσιμα.
Και έτσι όλοι στην κυριολεξία σήμερα λιμοκτονούμε έτσι όπως τα κάναμε εδώ και πολύ καιρό τώρα, όταν όλοι συμπεριφερόμασταν στους δίπλα μας ως σαρκοβόρα θηρία. Που στην κυριολεξία με τα λόγια μας και τις συμπεριφορές μας κατασπαράζαμε τις σάρκες άλλων και τους στέλναμε στο πυρ το εξώτερον με το παραμικρό.
Γι αυτό λέω ότι, είμαστε οι ίδιοι και όλα αυτά που καθημερινώς στις ζωές μας συνεχίζουμε και κάνουμε, οι αυταπόδεικτες και αυτό-επαληθευόμενες προφητείες του οποιοδήποτε χειρότερου σεναρίου στην ίδια μας την ζωή, στην δική μας οικογένεια, γειτονιά και κοινωνία.
Κάποτε ένας ανάπηρος είπε «Αγάπη είναι να δίνεις δύναμη και να δείχνεις ευσπλαχνία στα προβλήματα των αρτιμελών και δυνατών ανθρώπων, που νομίζουν ότι είναι αρτιμελής, δυνατοί ή προβλήματα»
Δεν γνωρίζω εν τέλει πως τα πράγματα θα εξελιχθούν κι ούτε πλέον με απασχολεί. Γνωρίζω όμως με σιγουριά ότι, υπάρχουν συνέπειες τελικά στο οτιδήποτε κάνουμε. Γνωρίζω ότι, η ψυχή μας τελικά εξομοιώνεται με όλα όσα σκεφτόμαστε και ξεστομίζουμε. Ότι αυτό που σήμερα λέμε ή κάνουμε, επιστρέφει με φόρα και το βρίσκουμε εμπρός μας, μετά από ένα, δύο ή πέντε χρόνια. Και λυπάμαι πολύ για το ότι, έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια και τόσες θλίψεις για να συνειδητοποιήσω επιτέλους το αυτονόητο.
Και έτσι πλέον από πρώτο χέρι μαθαίνω, πώς η θλίψη επώδυνα τελικά κυοφορεί την υπομονή. Πώς η υπομονή γεννά την λησμονημένη ελπίδα. Πώς η ελπίδα φιλοτεχνεί την λυτρωτική πίστη. Πώς η πίστη καλλιεργεί την συναίσθηση της πρότερης αναισθησίας και την μετάνοια. Και πώς η μετάνοια ξεπαγώνει σιγά σιγά την αγάπη τελικά, προς τον συγγενή, φίλο, γνωστό και συμπολίτη.
Μαθαίνω πώς στο νταμάρι αυτό της ζωής, ο άνθρωπος πού έμαθε στην καθημερινότητα του να αξιοποιεί εκείνες τις στιγμές απλότητας, εκείνες τις άνευ χρημάτων μικρές στιγμές πραγματικής χαράς και ευτυχίας, έμαθε να αξιοποιεί και την κρυμμένη εκείνη δύναμη, που αποκαλύπτεται τελικά μέσω των ασθενειών και θλίψεων. Και ότι εκείνη ακριβώς η δύναμη, είναι τελικά και το μεταλλείο της πραγματικής γνώσης και σοφίας, του ανθρώπου.
Τι σοφή θεραπεία Θεέ μου!
Αμήν
Βασίλης Παπαδόπουλος.

Μοίρασε το άρθρο!