Το θράσος του Κούγια – Του latsion
Οι ψυχολόγοι προσπάθησαν να κατανοήσουν τί είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους «επιτυχημένους». Και αυτό που βρήκαν είναι ότι δεν μετρά το υψηλό IQ, ούτε το πτυχίο του Πανεπιστημίου. Αυτό που πραγματικά έχουν κοινό όλοι οι «επιτυχημένοι» -τύπου Κούγια- άνθρωποι, είναι το θράσος.
Το να είναι κάποιος θρασύς, είναι ουσιαστικά η ικανότητά του να επιμένει σε κάτι, ακόμη και αν γνωρίζει ότι είναι ψέμα ή λάθος. Και η επιμονή είναι μια ιδιαίτερα σκληρή δουλειά.
Εκτός όμως από την επιμονή, για να είναι κάποιος θρασύς θα πρέπει να είναι παθιασμένος με αυτό που κάνει. Ακόμα κι αν κάποια από τα πράγματα που πρέπει να κάνει είναι αισχρά, ανήθικα ή και οδυνηρά, δεν θα περνούσε από το μυαλό του να τα εγκαταλείψει. Το πάθος του, ακόμη και στην ηλικία των εβδομήντα-φεύγα ετών, είναι διαρκές.
Και δεν είναι το φυσικό ταλέντο που κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά για το αν κάποιος θα γίνει «επιτυχημένος» και κάποιος άλλος όχι. Είναι περισσότερο θέμα προσπάθειας παρά υψηλού IQ. Οι ειδικοί μάλιστα χρησιμοποιούν δύο εξισώσεις για να εξηγήσουν αυτό το παράδοξο: (α) Το ταλέντο με την προσπάθεια δημιουργούν δεξιότητα, αλλά (β) Η δεξιότητα με την προσπάθεια δημιουργεί επιτυχία!
Ταλέντο ενός ανθρώπου είναι το πόσο γρήγορα αυτός βελτιώνει τις ικανότητές του, όταν επενδύει στην προσπάθεια. Επιτυχία είναι αυτό που συμβαίνει όταν παίρνει τις δεξιότητές του και τις χρησιμοποιεί! Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν είναι κάποιος και ο πιο έξυπνος άνθρωπος στη δουλειά. Σημαίνει ότι η προσπάθεια που καταβάλλει για τους στόχους του (επιμονή) και η αφοσίωσή του στον στόχο καθ ‘όλη τη διάρκεια της καριέρας του (πάθος), είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το θράσος θα ανταγωνίζεται πάντα ταλέντο. Η δυναμική μας είναι ένα πράγμα. Αυτό που κάνουμε με αυτήν είναι κάτι άλλο.
Πήγα πριν λίγο καιρό στο reunion του σχολείου μου. Περίπου 15 χρόνια μετά, είδα ξανά τους συμμαθητές μου. Μεταξύ ρετσίνας και φαγητού, ξαναθυμηθήκαμε αυτά που βιώναμε στα μαθητικά μας χρόνια, καθώς οι συμμαθητές μου ξεκίνησαν να αφηγούνται τα επαγγελματικά κατορθώματά τους. Η λίστα μεγάλη και τα επαγγέλματα πολλά, ωστόσο υπήρξε κάτι που μου έκανε εντύπωση. Παιδιά από το σχολείο με υψηλό IQ που ήταν πρώτοι στα μαθήματα, έπαιρναν 20 στα διαγωνίσματα και σήκωναν το χέρι σε κάθε ερώτηση του καθηγητή, αυτοί που νόμιζαν ότι θα διοικήσουν τον κόσμο, περιέργως, βρήκαν απασχόληση στη δουλειά του πατέρα τους!
Από αυτό και μόνο φαίνεται ότι η ευφυΐα δεν εγγυάται και την μελλοντική επιτυχία. Γιατί, το μυστικό των επιτυχημένων ανθρώπων δεν είναι ούτε η ευφυΐα ούτε το ταλέντο, αλλά μια παράξενη μείξη επιμονής και πάθους η οποία ονομάζεται κοινώς θράσος.
Στην ελληνική γλώσσα βρίσκουμε τον όρο «παρρησία». Ένας όρος που έχει δύο όψεις. Η μία του θάρρους και η άλλη του θράσους. Αυτή την παρρησία συναντούμε σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα. Ανεύθυνοι άνθρωποι βρίζουν, απορρίπτουν, διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις ή ατεκμηρίωτες απόψεις, με την βεβαιότητα ότι ξέρουν, σίγουρα όμως με την έπαρση ότι δεν υπάρχει άλλη άποψη σωστή εκτός της δικής τους. Και δεν είναι μόνο αυτό. Την «αυθεντία» του εαυτού τους την καθιστούν μέτρο και κανόνα. Όποιος διαφωνεί μαζί τους αντιμετωπίζεται περιφρονητικά και με ύβρεις. Κι όποιος υποδείξει την πλάνη τους, κατασυκοφαντείται.
Και ας έρθουμε επιτέλους στην περίπτωση Κούγια. Τα λόγια του πληγώνουν. Η παρρησία που χρειάζεται στο επάγγελμά του, έπρεπε να αποσκοπεί στο να γνωστοποιήσει την αλήθεια εκφραζόμενος με ευγένεια και ήθος. Η παρρησία όμως αυτού του ανθρώπου γίνεται θράσος που ταλαιπωρεί και πονά πολύ περισσότερο από την σκληρή αλήθεια. Γιατί στις δίκες που συμμετέχει, έχουμε τον παραμερισμό του θύτη και του θύματος, και την πρόταξη του συνηγόρου με το αίσθημα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τη συναίσθηση ότι μαζί με την υπεράσπιση χρειάζεται και ο σεβασμός της προσωπικότητας των θυμάτων, του θύτη, αλλά και του ίδιου του συνηγόρου, ο οποίος σεβασμός δεν κερδίζεται με το απύθμενο θράσος, αλλά με ήθος και σοβαρότητα, πράγματα άγνωστα σ΄αυτόν.
