21/01/2016
Υπάρχουν ταινίες που σε αφήνουν κυριολεκτικά άναυδο και η «Επιστροφή» («The revenant», ΗΠΑ, 2015) του Αλεχάντρο Γκονζάλεθ Ινιαρίτου είναι η δεύτερη πρόσφατη, μετά τον «Γιο του Σαούλ», που με άφησε σε αυτή την κατάσταση. Οπως ο «Σαούλ», η υποψήφια για 12 Οσκαρ «Επιστροφή» είναι και αυτή κάτι παραπάνω από ταινία· είναι μια εμπειρία.
Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο θα ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά του (ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος) παίζοντας τον τραγικό ιχνηλάτη – κεντρικό ήρωα της ιστορίας, τον Χιου Γκλας, ο οποίος πληρώνει με το χειρότερο νόμισμα την ησυχία που επέλεξε ζώντας μαζί με τον γιο του στην άκρη του κόσμου. Γιατί εκεί, στην άκρη του κόσμου, στη παγωμένη, εχθρική φύση της Αμερικής του 19ου αιώνα, ο Γκλας θα πρέπει να επιβιώσει για να πάρει τελικά την εκδίκησή του όταν βλέπει να δολοφονούν τον γιο του μπροστά στα μάτια του.
Στην πραγματικότητα η «Επιστροφή» (που ξεφεύγει από το στενό πλαίσιο μιας ιστορίας εκδίκησης) είναι μια συρραφή περιστατικών επιβίωσης του Γκλας στο αχανές, αφιλόξενο τοπίο. Ουκ ολίγες φορές αναγκάζεσαι να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου μη αντέχοντας τον τρόπο με τον οποίο ο Ινιαρίτου εικονογραφεί τη βία, την κακουχία, τη βαρβαρότητα στο σώμα όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των ζώων. Εχοντας δει προηγούμενες ταινίες του Ινιαρίτου, τη «Βαβέλ», τα «21 γραμμάρια», το «Biutiful», ακόμη και το «Birdman» που πέρυσι απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, γνωρίζουμε ότι κοιτάζει τη ζωή μέσα από ένα πολύ σκούρο φίλτρο. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ αλλά στη διαπασών.
Ο Γκλας θα παλέψει μέχρις εσχάτων με μια αρκούδα από την οποία θα χάσει τη φωνή του (η πολυσυζητημένη σκηνή της ταινίας είναι σκηνή ανθολογίας), θα συρθεί στο χώμα ανήμπορος να περπατήσει, θα βουτήξει σε παγωμένα νερά πολλούς βαθμούς υπό το μηδέν, θα ξεκοιλιάσει το άλογό του για να βρει μέσα στο άδειο κουφάρι καταφύγιο από το κρύο, θα καυτηριάσει την πληγή στον λαιμό του με μπαρούτι, θα φάει ωμό ψάρι, θα ρουφήξει κέρατα αναζητώντας υποψία τροφής.
Το «ταξίδι» του είναι συναρπαστική κινηματογράφηση σε μια ταινία που μας θυμίζει πράγματα που έχουμε ξεχάσει, όπως ας πούμε ότι το σινεμά είναι μια μορφή τέχνης που φτιάχνεται με κόπο, ιδρώτα, πολλές φορές ακόμη και με αίμα.
πηγή ΒΗΜΑ
