Έφυγε ο παλιός χρόνος. Άφησε βαρύ τίμημα πάνω μας. Άλλη μια χρονιά που έχουμε χάσει το μέτρημα των θυσιών που κάναμε, άλλη μια χρονιά απωλειών και προσμονών για μία επιστροφή σε κάποια «κανονικότητα». Όμως, κι αυτή τη χρονιά συνεχίσαμε να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε, να αναζητούμε τη ζωή.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΖΥΛΑΛΗΣ
«Κι όμως κάποιοι ακόμα κάνουν παιδιά, και φαντάζονται το μέλλον στρογγυλό και πολύχρωμο, κι ίσως τα καλοκαίρια που ζήσαμε αυταπάτες να μην είναι, μα σκηνές από τα προσεχώς, γιατί πώς να το πω, κούρασε τόσος χειμώνας», που λέει και ο Δημήτρης Γκιούλος, εκφράζοντας με μια ελπιδοφόρα νότα την ανάγκη μας να ζήσουμε διαφορετικά, να ζήσουμε «λίγο καλοκαίρι»:
Τρίτη χρονιά, μπας και:
Χρονιά τελειώνει
δεκαετία τελειώνει
ενηλικιωθήκαμε σημαίνει
αγκαλιάσαμε τον τρόμο
χάσαμε την κοινή μας γλώσσα
αν είχαμε ποτέ τέτοια
κι έπειτα την ψάξαμε στα δίκτυα τα κοινωνικά
αναζητώντας τον χαμένο χρόνο
φύγανε άνθρωποι κομμάτια μας
που πέσαν λες από τσεκουριά λαθροθήρα ξυλοκόπου
κι όσα αφήσαμε κύλησαν και πίσω δε γυρνάνε
παρότι παίζουμε τις λέξεις στα δάχτυλα
και κάνουμε τέχνη, επιστήμη, πολιτική
το βράδυ σφίγγουμε το μαξιλάρι
μετρώντας κρίσεις πανικού
ζητώντας ένα χάδι
ή έστω, αλκοόλ, ναρκωτικά ή χάπια
σκόρπιοι στο χάρτη
σκορπίσαμε τα μέσα μας στο πάτωμα
σκοτώσαμε έρωτες και βγήκαμε να βρούμε άλλους
καταναλώσαμε
και πειραματιστήκαμε κάνοντας λάστιχο τα όριά μας
εξασκηθήκαμε στη νομιμότητα
και μοιραστήκαμε το βάρος της βίας με υπομονή χριστιανική
κάναμε εικονοστάσι στην αξιοπρέπεια
εμείς που είπαμε θ’ αλλάξουμε τον κόσμο
μα περάσαμε καιρό πολύ
σε σάπια δυάρια.
Κι όμως κάποιοι ακόμα κάνουν παιδιά
και φαντάζονται το μέλλον στρογγυλό
και πολύχρωμο
κι ίσως τα καλοκαίρια που ζήσαμε
αυταπάτες να μην είναι
μα σκηνές από τα προσεχώς
γιατί πως να το πω,
κούρασε τόσος χειμώνας
//////
Να ζούμε και να ξυπνάμε κάθε μέρα όλοι, ολόκληροι.
