Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ – LA PESTE – ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
“Η Πανούκλα”, μετά τον “Ξένο”, είναι το επόμενο βιβλίο όπου ο Καμύ, συνεχίζοντας την προσπάθειά του, παρουσιάζει τη σκέψη του για το παράλογο. Το κύριο πρόσωπο είναι ο γιατρός Rieux ο οποίος αγωνίζεται με κίνδυνο της ζωής του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να σωθούν από την αρρώστια. Δημοσιεύτηκε το 1947 όταν ο συγγραφέας ήταν 34 ετών.
Το βιβλίο διηγείται τα παράξενα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο Οράν, μια παραθαλάσσια πόλη στην Αλγερία από το 1940 και μετά. Πρωταγωνιστής αυτού του φανταστικού χρονικού, ο γιατρός Bernard Rieux. Όλα ξεκινούν όταν ο τελευταίος βρίσκει έναν νεκρό αρουραίο στο διάδρομο του κτηρίου όπου διαμένει. Δεν παραλείπει να το αναφέρει στον θυρωρό του κτηρίου, ο οποίος πιστεύει πως πρόκειται για κάποιου είδους φάρσα. Ο γιατρός συλλαμβάνει κι άλλες σκηνές αρουραίων που κείτονται νεκροί στους σκουπιδοτενεκέδες φτωχών γειτονιών, ενώ όλη η πόλη μιλάει για αυτούς τους αρουραίους που πλέον βγαίνουν μαζικά από τους υπονόμους. Αμέσως ξεκινάει πόλεμος εναντίον των τρωκτικών ενώ αργότερα o Rieux μέσω κάποιων συμβάντων αρχίζει να υποψιάζεται πως δεν επρόκειτο για τυχαίο φαινόμενο αλλά για Πανούκλα, την οποία και μεταφέρουν τα ποντίκια σε όλες τις γωνιές της πόλης. Τελικά η διοίκηση αποφασίζει να απομονώσει την πόλη από τον υπόλοιπο κόσμο προκειμένου να μην εξαπλωθεί η επιδημία. Εκεί, μέσα στην απόγνωση και την απομόνωση γνωρίζουμε και άλλους χαρακτήρες του μυθιστορήματος οι οποίοι, όπως είναι λογικό άλλωστε, αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους στον αποκλεισμό του Οράν και την αρρώστια που το μαστίζει. Μερικοί προσπαθούν να διαφύγουν από την πόλη, άλλοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Πανούκλα με τη βοήθεια του Θεού, άλλοι με την επιστήμη και άλλοι βολεύονται και προσαρμόζονται.
“Η Πανούκλα” είναι ένα έργο συμβολικό. Δεν είναι μόνο η επιδημία με την έννοια την ιατρική, αλλά είναι επίσης η αρρώστια της κοινωνίας. Ένας σοφός άνθρωπος, με συνείδηση του παράλογου, πρέπει να βοηθάει τους ανθρώπους να βγουν από τη μονοτονία και να αποκτήσουν συνείδηση της ύπαρξής τους.
Ο Καμύ δείχνει τον ανθρωπισμό του παίρνοντας την πρωτοβουλία να συμβάλει για να σωθούν οι άνθρωποι από την πανούκλα της ψυχής, από την ανθρώπινη σήψη. Ο συγγραφέας οφείλει να γράφει, να μάχεται, να ζει μέσα στο λαό, να βοηθάει, όπως ο γιατρός, στο δικό του χώρο, να συμβάλει στους ασθενείς να έχουν την καλή τους υγεία.
Παρουσιάζεται το πέρασμα από τη στάση της μοναχικής εξέγερσης στην αναγνώριση μιας κοινότητας όπου πρέπει να παίρνει κανείς μέρος. Συμβολή για τη δημιουργία συλλογικού πάθους.
Το έργο από τη φυσική περιγραφή μιας επιδημίας περνάει σε μια διάσταση αλληγορική ή συμβολική που είναι και το πιο σημαντικό στοιχείο το οποίο μας υποβάλει πως αυτή η φυσική πανούκλα με τα μικρόβια αντιπροσωπεύει μία πανούκλα ηθική. Απέναντι στο σκάνδαλο του κακού και της δυστυχίας καθένας ψάχνει το δρόμο του, την ηθική του και τη σωτηρία του.
Ο Καμύ γράφει: “αυτό που είναι φυσικό είναι το μικρόβιο. Τα υπόλοιπα, η υγεία, η ολοκλήρωση, η καθαρότητα, είναι ένα αποτέλεσμα της θέλησης ή μιας θέλησης που δεν πρέπει ποτέ να σταματά”.
Το Οράν είναι το πλαίσιο που διαδραματίζονται τα γεγονότα του έργου.
«Ο πόλεμος – αυτή η «μαύρη πανούκλα» – ξεσπά στην Ευρώπη. Η Γαλλία σπαράζει στις όχθες του Σομ και του Λουάρ, εκατομμύρια οι αιχμάλωτοι στα κρεματόρια. Ο πόλεμος κάνει πιο έντονο τον χωρισμό, την απουσία, την αρρώστια, την ανασφάλεια. Μήπως, όμως δεν είμαστε πάντα υπό απειλή αποκομμένοι, εξόριστοι, σαρακοφαγωμένοι όπως το φρούτο από το σκουλήκι; Η «Πανούκλα», το δεύτερο μετά τον «Ξένο» μεγάλο μυθιστόρημα του Καμύ, καταγράφει τη συμπεριφορά των ανθρώπων σ’ έναν κόσμο που μοιάζει χωρίς σκοπό και μέλλον, σ’ έναν κόσμο πνιγηρής επανάληψης και μονοτονίας. Κι αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους δεν είναι η αυτοκρατορία της σάρκας τους, αλλά οι σιωπές, οι κρυφές πληγές τους, οι σκιές που ρίχνουν στις προκλήσεις της ζωής». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
(1913-1960)
Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1957
Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός, δημοσιογράφος.
Γεννήθηκε στο Μοντοβί της Αλγερίας. Ένα χρόνο μετά το θάνατο τού πατέρα του (1914), ουσιαστικά ο Καμύ τον γνώρισε μέσα από μία φωτογραφία, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Αλγέρι. Εκεί έκανε τις σπουδές του, έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του, κυρίως του Ζαν Γκρενιέ (Jean Grenier), καθηγητής φιλοσοφίας, με τον οποίο κράτησε μία πολύ σημαντική φιλία και ενδιαφέρουσα αλληλογραφία, πάνω σε θέματα φιλοσοφικά, επί σειρά ετών. Μετά το απολυτήριο λυκείου (bac), πήρε το πτυχίο ανωτάτων σπουδών (lettres), της φιλοσοφικής σχολής. Ξεκίνησε να γράφει πολύ νέος με κείμενα που φιλοξενήθηκαν στο περιοδικό Sud το 1932. Έγραψε και δημοσίευσε το 1937, τη συλλογή δοκιμίων “Απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη” (L’ Envers et l’ Endroit). Ίδρυσε το Θέατρο της Εργασίας ( le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι το 1935. Έγραψε τα υπέροχα δοκίμια “Οι Γάμοι”(Les Noces), 1939. Εργάστηκε στην εφημερίδα “Λαϊκό Μέτωπο”(Front Populaire). Για μία έρευνα που έκανε, συνάντησε αντιδράσεις και το 1940 η κυβέρνηση της Αλγερίας απαγόρευσε την κυκλοφορία της εφημερίδας κι έτσι ο Καμύ έμεινε χωρίς δουλειά.
Πήγε στο Παρίσι και εργάστηκε στην εφημερίδα “Paris-Soir”. Εκείνη την περίοδο δημοσίευσε το μυθιστόρημα “Ο Ξένος”( L’ Étranger), 1942 και το δοκίμιο “Ο Μύθος του Σισύφου”( Le Mythe de Sisyphe), 1942, όπου θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Το 1938 έγραψε το θεατρικό έργο “Καλιγούλας”(Caligula), 1938, το οποίο ανέβηκε σε θεατρική σκηνή το 1945. Το θεατρικό έργο “Η Παρεξήγηση” (Le Malentendu), παρουσιάστηκε το 1944. Έλαβε μέρος στη Γαλλική Αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β/ Παγκόσμιου Πολέμου. Εργάσθηκε στον εκδοτικό οίκο Gallimard. Ανέλαβε τη διεύθυνση στη σύνταξη της εφημερίδας “Μάχη”(Combat) μέχρι το 1948. Συνέχισε την παραγωγή τού λογοτεχνικού του έργου, παρουσιάζοντας ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του “Η Πανούκλα”(La Peste), 1947. Έγραψε ακόμα δύο θεατρικά έργα “Κατάσταση Πολιορκίας”(L’ État de Siège), 1948 και “Οι Δίκαιοι”(Les Justes), 1949. Συνεχίζοντας τη συγγραφική του δραστηριότητα, έγραψε τα δοκίμια, “Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος”(L’Homme Révolté), 1951 και “Το Καλοκαίρι”(L’ Été), 1954, το διήγημα “Η Εξορία και το Βασίλειο”(L’ Exil et le Royaume), 1957, καθώς επίσης τα μυθιστορήματα “Η Πτώση”(La Chute), 1956, “Ο ευτυχισμένος Θάνατος”(La Mort heureuse), το οποίο γράφηκε το 1936-1938, εκδόθηκε μετά το θάνατό του το 1970, “Ο Πρώτος Άνθρωπος”(Le Premier Homme), το οποίο δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, το άφησε ημιτελές, όμως η γυναίκα του και η κόρη του πήραν την πρωτοβουλία και το δημοσίευσαν μετά το θάνατό του το 1995.
Ήταν φίλος με το μεγάλο φιλόσοφο και συγγραφέα Jean Paul Sartre, όμως διαφώνησαν σε θέματα φιλοσοφικά και ιδεολογικά και ήρθε η ρήξη το 1952.
Φιλέλληνας γαρ, το Μάιο του 1955, επισκέφτηκε την Ελλάδα, τη χώρα που αγαπούσε πολύ, όχι μόνο για το υπέροχο φυσικό περιβάλλον αλλά για την ιστορία της από την αρχαία κλασική εποχή, για τον πολιτισμό της και τους ανθρώπους. Ήρθε και στη Θεσσαλονίκη, όπου προσκαλεσμένος από το Γαλλικό Ινστιτούτο, μίλησε στο κοινό για θέματα λογοτεχνίας.
Το 1957 έλαβε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, στην ηλικία των 44 ετών.
Στις 4 Ιανουαρίου 1960, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Αγωνίσθηκε για την υπεράσπιση των αδύναμων ανθρώπων και για την ανθρώπινη ελευθερία.
Ο Καμύ επέμεινε στο φιλοσοφικό του στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Κύριο χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του είναι “Το Παράλογο”(L’ Absurde). Η απόκτηση συνείδησης της ζωής που ζει ο κάθε άνθρωπος.
Σε όλα του τα γραπτά κείμενα επιδίωξε τον πολλαπλασιασμό των εικόνων και των εμπειριών.
Το έργο του βάζει στο φως τα προβλήματα που τίθενται πάνω στη συνείδηση των ανθρώπων και θα μπορούσε να προσδιορισθεί σε δύο πόλους: το παράλογο και την εξέγερση, ανταποκρινόμενα στη φιλοσοφική του διαδρομή. Επίσης αναπτύσσει μία φιλοσοφική σκέψη που είναι πολύ κοντά στην υπαρξιακή στάση και που εξελίσσεται στην αίσθηση του ουμανισμού. Στον “Ξένο”, ο αφηγητής και κεντρικό πρόσωπο, ο Meursault, δείχνει, όπως ο Antoine Roqeuntin, της “Ναυτίας”(La Nausée) του Σαρτρ, το παράλογο της ζωής, περιγράφει και εκτιμά με μία απόρριψη της πλάνης μέσω των καθημερινών απόψεων όπως μέσω των πιο δραματικών περιστάσεων. Όμως, άλλα πρόσωπα του Καμύ, όπως στην “Πανούκλα”, δεν υποτάσσονται στο να υποστούν τη μοίρα τους και μάχονται στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Διδάχθηκε την υψηλού επιπέδου σοφία από τους Αρχαίους Έλληνες όσον αφορά την επίδραση του ήλιου στον άνθρωπο.
«Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ» ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
Απόσπασμα
Μετάφραση
Πάρης Βορεόπουλος
«Μετά την αφύπνιση και την εξέγερση,
απόκτηση συνείδησης
και αγώνας κατά του παραλόγου»
«Να είναι κανείς άνθρωπος»
«Ανθρωπισμός»
«…Ναι, εξακολούθησα να ντρέπομαι, έμαθα ότι ήμασταν όλοι μέσα στην πανούκλα και έχασα τη γαλήνη μου. Την ψάχνω ακόμα και σήμερα, προσπαθώντας να τους κατανοήσω όλους και να μην είμαι θανάσιμος εχθρός κανενός. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να κάνω αυτό που πρέπει για να μην είμαι πια ένας πανουκλιασμένος και πως μόνο αυτό μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε τη γαλήνη ή τουλάχιστον έναν καλό θάνατο. Αυτό μόνο μπορεί να ανακουφίσει τους ανθρώπους, κι αν όχι να τους σώσει, τουλάχιστον να τους κάνει όσο το δυνατό λιγότερο κακό, κι ακόμα μερικές φορές λίγο καλό. Και γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ το κάθε τι, από κοντά ή μακριά, για καλούς ή κακούς σκοπούς, που σκοτώνει ή δικαιολογεί αυτόν που προξενεί το θάνατο.
Να γιατί ακόμα αυτή η επιδημία δε μου μαθαίνει τίποτε εκτός από ότι πρέπει να την πολεμήσω μαζί σας. Ξέρω σχετικά από επιστήμη (ναι, Ριέ, τα ξέρω όλα για τη ζωή, το βλέπετε καλά) ότι ο κάθε ένας την φέρει μέσα του την πανούκλα, γιατί κανένας, όχι, κανένας δεν είναι άθικτος. Και πρέπει πάντα να προσέχει κανείς τον εαυτό του να μην οδηγηθεί, σε ένα λεπτό αφηρημάδας, να αναπνεύσει στο πρόσωπο του άλλου και τον μολύνει. Αυτό που είναι φυσικό, είναι το μικρόβιο. Τα υπόλοιπα, η υγεία, η ακεραιότητα, η αγνότητα, εάν θέλετε, είναι το αποτέλεσμα μιας θέλησης που δεν πρέπει να σταματάει ποτέ. Ο τίμιος άνθρωπος, αυτός που δεν μολύνει σχεδόν κανένα, είναι αυτός που έχει τις λιγότερο δυνατόν απροσεξίες. Και σ’ αυτό χρειάζεται θέληση και ένταση για να μην είναι ποτέ κανείς αφηρημένος! Ναι, Ριέ, είναι πολύ κουραστικό να είναι κανείς πανουκλιασμένος. Αλλά είναι ακόμα πιο κουραστικό το να μην θέλει να είναι. Γι’ αυτό είναι που όλος ο κόσμος, σήμερα, φαίνεται κουρασμένος, γιατί είναι λίγο πανουκλιασμένος…»
ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ – L’ABSURDE
Ο Καμύ συνέδεσε το όνομά του
με μία προσωπική θεωρία,
τη φιλοσοφία του παράλογου.
Το παράλογο του Αλμπέρ Καμύ
έχει τέσσερα στάδια στην εξέλιξή του:
1) Αφύπνιση 2)Εξέγερση 3) Συνείδηση
4) Αγώνας κατά του παράλογου
τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό.
ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ
Η ηθική του παράλογου είναι η απόκτηση συνείδησης από τον άνθρωπο για το ανώφελο των πράξεών του, της ύπαρξής του, πάνω στην έλλειψη ουσίας της ζωής που οδηγεί στην ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να ζήσει και οφείλει να εξαντλήσει τις χαρές της ζωής. Αυτές οι ιδέες παρουσιάζονται στο “Μύθο του Σίσυφου”(1942) και διασαφηνίζονται στο μυθιστόρημα “Ο Ξένος”(1942) και σε δύο θεατρικά έργα “Καλιγούλας”(1938) και “Παρεξήγηση”(1944).
Για τον ανθρωπισμό της εξέγερσης, ο συγγραφέας καταλήγει στην ανακάλυψη μιας αξίας που δίνει στη δράση το νόημά της και τα όριά της: “η ανθρώπινη φύση”. Αυτός ο ανθρωπισμός φαίνεται στην “Πανούκλα”(1947) και στα δύο θεατρικά έργα, “Κατάσταση Πολιορκίας”(1948) και “Οι Δίκαιοι”(1950), πριν εκφρασθεί σθεναρά στο δοκίμιο “Επαναστατημένος Άνθρωπος”(1951).
Είναι ο συγγραφέας της υπαρξιακής λογοτεχνίας. Ήξερε να μετατρέπει σε συνείδηση και σε έργο τέχνης την εμπειρία της ζωής.
Είναι σημαντικό να μελετήσει και να μιλήσει κανείς με ακρίβεια για την έννοια των όρων όπως: το παράλογο, ο παράλογος άνθρωπος, η εξέγερση, η ελευθερία, το πάθος, που κάτω από την πένα του Καμύ έχουν μια ιδιαίτερη απήχηση.
Το αίσθημα του παράλογου: είναι η απόκτηση συνείδησης της καθημερινότητας, ότι αυτός ο κόσμος είναι παράλογος ή καλύτερα γεμάτος από παράλογους ανθρώπους.
Προσδιορισμός του παράλογου: το παράλογο δε βρίσκεται ούτε μέσα στον άνθρωπο, ούτε μέσα στον κόσμο, αλλά μέσα στην από κοινού παρουσία τους.
Ο παράλογος άνθρωπος: ο Καμύ λέει «παίρνω από το παράλογο τρία συμπεράσματα που είναι η εξέγερσή μου, η ελευθερία μου και το πάθος μου». Αυτά σημαίνουν ότι είναι ο άνθρωπος της συνειδητής ύπαρξης, της ζωής.
Η πρόσκληση στον αγώνα: το να ζει κανείς σημαίνει να ζει το παράλογο και πρώτα απ’ όλα να το παρατηρεί. Μέσα στη συνείδηση και στην εξέγερση, μέρα με τη μέρα, αποδεικνύει τη μοναδική αλήθεια που είναι η πρόσκληση στον αγώνα.
Η ελευθερία: μέχρι τη συνάντηση του παράλογου ο άνθρωπος έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος αλλά είναι σκλάβος της συνήθειας και των προκαταλήψεων. Για τους περισσότερους ανθρώπους η ζωή σημαίνει στο “να κάνουν κινήσεις που προστάζει η συνήθεια”. Η ανακάλυψη του παράλογου, του επιτρέπει να τα δει όλα με ένα καινούργιο μάτι.
Το πάθος: ο Καμύ λέει “να νιώθει κανείς τη ζωή του, την εξέγερσή του, την ελευθερία του. Το παρόν και η διαδοχή των παρόντων στιγμών μπροστά σε μία ψυχή συνεχώς συνειδητοποιημένη, είναι το ιδανικό του παράλογου”. Να ζει κανείς με πάθος, κάθε στιγμή, τη ζωή του.
Στο έργο του υπάρχει ακριβής εφαρμογή στην τέχνη του συγγραφέα, δίνοντας προτεραιότητα στην παρουσίαση των ιδεών. Εκφράζει τις ιδέες του απλά, καθαρά, κατανοητά, χωρίς σκοτεινά σημεία.
Χωρίς αμφιβολία ήξερε να επιβάλει στον “Ξένο” και στην “Πανούκλα”, ένα ουδέτερο στυλ, απρόσωπο που έγινε αδιάσπαστο με το κλίμα του παράλογου. Ακόμα ανακαλύπτει κανείς εύκολα στο έργο του πηγές ποιητικής δεξιότητας που μεταφράζουν τις αισθήσεις σε πλήρη ουσία και θριαμβεύουν στα δοκίμια “Γάμοι”(1938) και “Το καλοκαίρι”(1954), όπου ο νέος Καμύ εξύμνησε με ενθουσιασμό “τους γάμους του με τη φύση και τον κόσμο”.
Ο Καμύ γράφει: “ο κόκκος της άμμου – μα όχι, δεν είναι ένας κόκκος άμμου, είναι η ίδια η μηχανή – έχει ένα όνομα, πράγματι – ονομάζεται το Παράλογο!”
Pensées de Camus – Σκέψεις του Καμύ“Dire oui au monde, le répéter, c’est à la fois recréer le monde
et soi-même, c’est devenir le grand artiste, le créateur:
le respect et la passion de ce qui est.”
………………………………………………………………………………………………….
“Να πει κανείς ναι στον κόσμο, να το επαναλάβει,
είναι σαν να ξαναδημιουργεί τον κόσμο και τον εαυτό του,
είναι σαν να γίνεται ο μεγάλος καλλιτέχνης, ο δημιουργός:
σεβασμός και πάθος απ’ αυτό που είναι.”
“L’art n’est à mes yeux une réjouissance solitaire.
Il est moyen d’émouvoir le plus grand nombre d’hommes
en leur offrant une image privilégiée
des souffrances et des joies communes.”
..……………………………………………………………………………….
“Η τέχνη δεν είναι στα μάτια μου μια χαρά μοναχική.
Είναι το μέσο για να συγκινήσεις
το μεγαλύτερο αριθμό των ανθρώπων
προσφέροντάς τους μία προνομιούχα εικόνα
από λύπες και κοινές χαρές.”
«Le seul rôle véritable de l’homme,
né dans un monde absurde,
est de vivre,
d’avoir conscience de sa vie,
de sa révolte,
de sa liberté»
…………………………………………………………………………………………….
«Ο μοναδικός αληθινός ρόλος του ανθρώπου,
που γεννήθηκε σε έναν παράλογο κόσμο,
είναι να ζήσει,
να αποκτήσει συνείδηση της ζωής του,
της εξέγερσής του και
της ελευθερίας του.»
ΠΑΡΗΣ ΒΟΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Είναι πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές του σπουδές, παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου στη δραματική σχολή Κυριαζή Χαρατσάρη.
Υπηρέτησε ως καθηγητής της γαλλικής γλώσσας και ως διευθυντής επί σειρά ετών στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση συμβάλλοντας στον παιδαγωγικό ανασχηματισμό των σχολικών χώρων και στην αναβάθμιση των συνθηκών εκπαίδευσης. Στις πρωτοβουλίες του για τη δημιουργία ενός πρότυπου σχολείου εντάσσονται: μοναδικές παρουσιάσεις ανθρώπων της επιστήμης, του πνεύματος, του πολιτισμού, της πολιτικής και του αθλητισμού, η δημιουργία γκαλερί- πινακοθήκης με έργα Ελλήνων και ξένων ζωγράφων, η τοποθέτηση ηχητικών εγκαταστάσεων για την παροχή αξιόλογων μουσικών ακροάσεων στα διαλείμματα, θεατρικά εργαστήρια με ετήσια παρουσίαση παραστάσεων, εργαστήρια δημοσιογραφίας με έκδοση μαθητικών εντύπων, καθώς και περιβαλλοντικά, χορωδίας, ζωγραφικής, λογοτεχνίας και αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Δευτεροβάθμια Δημόσια Εκπαίδευση υπήρξε για δεκαπέντε έτη βαθμολογητής, αναβαθμολογητής και προϊστάμενος βαθμολόγησης, στο βαθμολογικό κέντρο ειδικών μαθημάτων του Υπουργείου Παιδείας, για τους υποψήφιους φοιτητές της Γαλλικής Φιλολογίας στα Α.Ε.Ι., καθώς επίσης και για πέντε έτη πρόεδρος σε εξεταστικά κέντρα του Υπουργείου Παιδείας για τις εξετάσεις στο Κρατικό Πτυχίο Γλωσσομάθειας.
Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη μετάφραση, κ.ά. Στα έργα του περιλαμβάνονται: το μονόπρακτο θεατρικό έργο «Το Αιώνιο Παιχνίδι» που παρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Συκεών και στο Καραπάντσειο Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων από το Θεατρικό Εργαστήρι Θέσπις σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη, η «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης Δέκα Γάλλων Ποιητών» με μεταφράσεις ποιημάτων και παρουσίαση ποιητών και λογοτεχνικών Σχολών, η μετάφραση των κριτικών μελετών αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν «Τι είναι μυθιστόρημα καθώς και Περί τέχνης: Ζωγραφική – Γλυπτική», οι ποιητικές συλλογές «Ποιητικές Διαδρομές» και «Οδοιπορικό Ζωής», η κριτική μελέτη «Η ζωή και το έργο του Αλμπέρ Καμύ», η επιστημονική μελέτη «Η Παιδεία στην Καππαδοκία από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924», η συλλογή διηγημάτων «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», το δοκίμιο «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα – Μπρετόν και Σαρτρ», το δοκίμιο «Η Μικρά Ασία μέσα από την ελληνική λογοτεχνία», η μελοποιημένη ποιητική συλλογή «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη για φωνή και πιάνο σε ποίηση Πάρη Βορεόπουλου», με τη Χριστίνα Σιδηροπούλου, μουσικολόγο, πιανίστα, το δοκίμιο «Το Θέατρο του Παραλόγου – Ευρωπαίοι και Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς», το δοκίμιο «Η Γαλλική Ποίηση σε Πρόζα» – Παρουσίαση – Μετάφραση – Σχόλια, Γάλλων ποιητών, την ιστορική μελέτη «Βυζάντιο – Βυζαντινές Εκκλησίες και Μνημεία της Θεσσαλονίκης», τη μονογραφία, «Η Μαλακοπή της Καππαδοκίας», σελ. 315-330, «1922-2022 – 100 Χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή», ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. Δήμος Ν. Ιωνίας, Αθήνα, το μονόπρακτο θεατρικό έργο «Παραλογισμοί…», που παρουσιάστηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι Θέσπις του Δήμου Νεάπολης-Συκεών σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Κιουρτσίδη.
Δημοσίευσε άρθρα εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού περιεχομένου, μεθοδολογίας, πολιτισμού, τέχνης και λογοτεχνίας σε εφημερίδες και περιοδικά και συμμετείχε σε συνέδρια, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
Ποιητικά του κείμενα μελοποίησε ο μουσουργός, καθηγητής Δημήτρης Θέμελης.
Συμπεριλαμβάνεται στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση, στην Εγκυκλοπαίδεια Γραμμάτων και Τεχνών της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και στο Λεύκωμα της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Το 2010 έλαβε Εύφημη Μνεία από τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας του Δήμου Συκεών: α) για τη δημοσίευση του βιβλίου «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης Δέκα Γάλλων Ποιητών», β) για την έκδοση της μαθητικής εφημερίδας «Μαθητικά Κάστρα» του 4ου Γυμνασίου Συκεών με υπεύθυνο τον Διευθυντή Πάρη Βορεόπουλο, γ) για την παράσταση του θεατρικού έργου «Πλούτος» του Αριστοφάνη από τους μαθητές του 4ου Γυμνασίου Συκεών με υπεύθυνο τον Διευθυντή Πάρη Βορεόπουλο, στο πλαίσιο της Θεατρικής Παιδείας 2008-2009 του Δήμου Συκεών.
Βραβεύτηκε στον Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού για το ποίημα «Ο Καλλιτέχνης», το 2014, και για το ποίημα «Τόπος του ήλιου και του έρωτα», το 2016.
Έλαβε τιμητικές διακρίσεις για τη συμβολή του στην ελληνική λογοτεχνία από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, το 2014 και το 2019, ενώ για την προσφορά του στον πολιτισμό, στην τέχνη και στην παιδεία, από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας το 2016, από το Σύλλογο Ζωγράφων Θεσσαλονίκης και Β.Ε. και από τον Δήμο Αμπελοκήπων-Μενεμένης το 2017.
Το 2023 τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως καθώς επίσης έλαβε πιστοποιητικό τιμητικής διάκρισης για τη συμβολή του στη συλλογή ιστορικών κειμηλίων και την πολύπλευρη συμπαράσταση προς τα εκδοτικά δρώμενα τού Εκπαιδευτικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβα.
Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Β.Ε., του Συλλόγου Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. “Φιλόλογος”, της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, καθώς επίσης και Έφορος Δημοσίων Σχέσεων της Εταιρείας Συγγραφέων Β.Ε.
Με ενδιαφέρον για τη γνωριμία του πολιτισμού άλλων λαών, ταξίδεψε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.
