Η ΝΑΥΤΙΑ – LA NAUSÉE – ΖΑΝ-ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ

Η Ναυτία (γαλλικός τίτλος: La Nausée) είναι φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που εκδόθηκε το 1938, όταν ο συγγραφέας ήταν στην ηλικία των 33 ετών. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Σαρτρ και πρώτη λογοτεχνική επιτυχία του. Είναι γραμμένο με τη μορφή ημερολογίου και αφηγείται τα επαναλαμβανόμενα συναισθήματα αποστροφής που βιώνει ένας νεαρός ιστορικός, καθώς αντιλαμβάνεται τα τετριμμένα που υπάρχουν στην κοινωνία, την έλλειψη πρωτοτυπίας, το κενό της ύπαρξης, την ανυπαρξία του ουσιαστικού νοήματος της ζωής και που όλα αυτά προξενούν την δυσφορία σε έναν συνειδητοποιημένο άνθρωπο.
Από το 1950, το μυθιστόρημα βρίσκεται στον κατάλογο των 12 βραβευμένων ως καλύτερων μυθιστορημάτων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα της γαλλικής λογοτεχνίας.
Η Ναυτία (1938), το πρώτο μυθιστόρημα του Ζαν Πωλ Σαρτρ, είναι ένα έργο σύνθετο, ένα μυθιστόρημα μεταφυσικό, το χρονικό ενός απωθητικού κόσμου από τη ματιά ενός υποκειμενικού αφηγητή. Η αποκάλυψη του παραλόγου γίνεται μέσω μιας αφήγησης με φιλοσοφική βάση η οποία προσφεύγει στην παρωδία, τη γελοιοποίηση, ακόμη και την απομίμηση. Σ’ αυτό το «μυθιστόρημα ρήξης» με το οποίο παίρνει τις αποστάσεις του από τις λογοτεχνικές συμβάσεις, ο Σαρτρ αμφισβητεί ριζικά την κληρονομιά της αστικής παιδείας χρησιμοποιώντας μια γραφή ειρωνική και αποστασιοποιημένη. Ένα βιβλίο από πρώτη άποψη μελαγχολικό, το οποίο παρά τον φαινομενικό πεσιμισμό του ξεχειλίζει από ενέργεια. Ένα απόλυτο αριστούργημα για τη νεότητα και τη ζωή, η Ναυτία άνοιξε το δρόμο στη λογοτεχνία του παραλόγου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Αντουάν Ροκεντέν, ένας ιστορικός περίπου τριάντα πέντε ετών, φτάνει στη Μπουβίλ, μια φανταστική πόλη που θυμίζει τη Χάβρη. Ζει μόνος και εργάζεται, βασισμένος στα αρχεία της βιβλιοθήκης της πόλης, πάνω στη βιογραφία του μαρκήσιου ντε Ρολμπόν, ενός αριστοκράτη στα τέλη του 18ου αιώνα. Ζει με τα εισοδήματά του, αφότου εγκατέλειψε μια δουλειά στη Γαλλική Ινδοκίνα, λόγω της κούρασης των ταξιδιών και όσων πίστευε ότι ήταν περιπέτεια. Αυτή η συνειδητοποίηση σηματοδοτεί μια από τις σημαντικές πρώτες σκέψεις του αφηγητή στο βιβλίο.
Ο Ροκεντέν κρατά ημερολόγιο και είναι αυτό το κείμενο που αποτελεί το μυθιστόρημα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Σιγά σιγά, παρατηρεί ότι η σχέση του με τα συνηθισμένα αντικείμενα έχει αλλάξει και αναρωτιέται πώς. Όλα του φαίνονται δυσάρεστα και πολλές φορές τον κυριεύει μια οντολογική δυσφορία: η ναυτία, κατά την οποία δεν μπορεί πλέον να δει ή να νιώσει τον εαυτό του χωρίς να βιώσει βαθιά αποστροφή. Δεν τρέφει φιλικά αισθήματα πια για κανέναν, παρά τη «συνάντηση» του Αυτοδίδακτου στη βιβλιοθήκη, με τον οποίο θα αρχίσει φιλοσοφικές συζητήσεις σχετικά με τον ουμανισμό και τον ατομικισμό. Ο Ροκεντέν νιώθει μια βαθιά αποξένωση από τα πάντα γύρω του.
Καθώς οι κρίσεις ναυτίας εμφανίζονται πιο συχνά, ο Ροκεντέν δεν αντέχει πλέον την αστική τάξη της Μπουβίλ, ούτε τον βιογραφούμενο μαρκήσιο ντε Ρολμπόν που σύντομα του φαίνεται πολύ βαρετός και χωρίς ενδιαφέρον, «γιατί η ιστορία μιλάει για ό,τι υπήρξε και ποτέ ένα υπάρχον δεν μπορεί να αιτιολογήσει την ύπαρξη ενός άλλου υπάρχοντος». Έτσι, εγκαταλείπει την έρευνά του, σταματά το βιβλίο του και η πλήξη τον κυριεύει. Βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό του και καταλαβαίνει ότι η ύπαρξή του είναι αδικαιολόγητη, χωρίς λόγο. Τότε είναι που, σε ένα από τα πιο φιλοσοφικά αποσπάσματα του ημερολογίου, αφηγείται πώς συνειδητοποιεί την ύπαρξη, που υπάρχει, όπως όλα γύρω. Τα νέα του οράματα αλλάζουν ολόκληρη την ύπαρξή του.
Μαθαίνει ότι η πρώην σύντροφός του, Άννυ, με την οποία μοιράζονταν τις εντυπώσεις του, φεύγει για το Λονδίνο, έτσι βρίσκεται πραγματικά μόνος και δεν υπάρχει πια για τίποτα και για κανέναν. Μόνο η φαντασία θα καταφέρει ίσως να τον λυτρώσει από τη ναυτία και αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα τον κάνει να αποδεχθεί την ύπαρξη και να υπερβεί την πραγματικότητα.
Ο Σαρτρ έγραψε το έργο από το 1932 έως το 1936, το είχε ξεκινήσει κατά τη στρατιωτική του θητεία και συνέχισε να γράφει στο Βερολίνο και στη Χάβρη. Επηρεασμένος από τις μελέτες του στο έργο του Έντμουντ Χούσερλ και τη γερμανική φαινομενολογία, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της παραμονής του για σπουδές στο Βερολίνο το 1933-1934, εμβάθυνε τη φιλοσοφική πτυχή του έργου. Είχε την αρχική επιθυμία να δημιουργήσει μια φιλοσοφική μελέτη για τη συνείδηση ​​και το ενδεχόμενο. Το υπέβαλε προς έκδοση, όμως δεν έγινε δεκτό.  Ο Σαρτρ, νεαρός καθηγητής που εργαζόταν τότε στη Χάβρη, ξαναδούλεψε και ανέπτυξε το κείμενό του, το τροποποίησε αφαιρώντας περίπου πενήντα σελίδες και το μετέτρεψε σε φιλοσοφικό και υπαρξιστικό μυθιστορηματικό έργο, μυθοπλαστική αυτοβιογραφία, υπό την επίδραση έργων του Ζωρζ Ντυαμέλ, ιδιαίτερα από τον μυθιστορηματικό κύκλο Ζωή και περιπέτειες του Σαλαβέν, του Λουί-Φερντινάν Σελίν, του Κάφκα και του Ρεϊμόν Κενώ. Το μυθιστόρημα τελικά έγινε αποδεκτό από τις εκδόσεις Gallimard  την άνοιξη του 1937.
Ο αρχικός τίτλος που επέλεξε ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ ήταν Μελαγχολία, σε σχέση με το ομώνυμο χαρακτικό του Άλμπρεχτ Ντύρερ, αλλά ο Γκαστόν τελικά επέβαλε, με τη συγκατάθεση του συγγραφέα, τον οριστικό τίτλο Η Ναυτία. 
Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, στην οποία είναι αφιερωμένο το βιβλίο, γράφει ότι ο Σαρτρ ήθελε με τη Ναυτία «να εκφράσει σε λογοτεχνική μορφή μεταφυσικά συναισθήματα και αλήθειες».

ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ
(1905-1980)
Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, κριτικός της λογοτεχνίας, εκπρόσωπος του υπαρξισμού. Γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι. Φοίτησε στο κλασσικό Λύκειο Henri IV. Σπούδασε φιλοσοφία στην περίφημη École Normale Supérieure και πήρε το πτυχίο του το 1929. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Τελείωσε τις φιλοσοφικές του σπουδές με διακρίσεις. Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δίδαξε, κάποιο χρονικό διάστημα, στο Λύκειο της Χάβρης και έπειτα στο Παρίσι. Ακολούθησε τη φιλοσοφική του μόρφωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο του Βερολίνου όπου ασχολήθηκε με τους Γερμανούς φιλοσόφους, Χούσερλ, Χέγκελ και Χάιντεγκερ. Το 1940, συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Γερμανούς και αφού μπόρεσε να διαφύγει το 1941, εντάχθηκε στο γαλλικό αντιστασιακό κίνημα “Résistance” και ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα. Μετά την απελευθέρωση πήγε στην Αμερική. Από το 1945 ζούσε αποκλειστικά από το συγγραφικό του έργο. Ήταν ο ιδρυτής του περιοδικού “Les Temps Modernes” -“Σύγχρονοι Καιροί”, από το 1945 ως το 1980. Ως φιλόσοφος ασχολήθηκε με σοβαρότητα και συνέπεια με τις φιλοσοφικές του θεωρίες τις οποίες διέδωσε παντού με την πρακτική της καθημερινής του ζωής και τις μυθιστορηματικές του δημιουργίες. Βασική θέση των απόψεών του ήταν η ελευθερία του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία. Εξηγεί πως μέσα από τις λέξεις – les mots (lire et écrire- διαβάζω και γράφω) ανακάλυψε την ύπαρξη. Υπήρξε ο υποστηρικτής της ανθρώπινης ύπαρξης με συνειδητότητα, με το χαρακτηρισμό “υπαρξισμός” (existentialisme). Ο υπαρξισμός ήταν το κίνημα που πρόβαλε την ύπαρξη (existence) σε αντίθεση με την ουσία (essence). Ο Σαρτρ ανέφερε ότι η Ύπαρξη προηγείται της Ουσίας. Στόχος του ήταν ο αγώνας για πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος ήταν ένας στρατευμένος συγγραφέας υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των ανθρώπων. Συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων και στα γεγονότα του Μάη του ’68, στους δρόμους, στα αμφιθέατρα, στα μέσα ενημέρωσης, υποστηρίζοντας τις θέσεις των φοιτητών. Σύχναζε στο café Flore στο Saint-Germain-des-Prés, όπου με τους διανοούμενους φίλους του συζητούσαν για θέματα λογοτεχνίας και πολιτικής. Το 1964 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το οποίο αποποιήθηκε. Έζησε 75 χρόνια. Αφιέρωσε τη ζωή του στο γράψιμο αποδίδοντας αξιόλογα λογοτεχνικά και φιλοσοφικά έργα που αποδεικνύουν μια σκέψη ώριμη σε συνεχή επαγρύπνηση και μια λαμπρή διαλεκτική που υποχρεώνει τον αναγνώστη να αντιδράσει. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και οι αξίες της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας και της Αλήθειας παίζουν σημαντικό ρόλο στο έργο του. Ήταν ένας πολυγραφότατος συγγραφέας που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και που διαβάζεται μέχρι σήμερα.
Κυριότερα έργα του: Φιλοσοφικές μελέτες: ● “L’Imagination” (Η Φαντασία)-1936 ● “L’Imaginaire” (Το Φανταστικό)-1940 ● “L’Être et le Néant” (Το Είναι και το Μηδέν)-1943 ● “Critique de la raison dialectique” (Η κριτική της διαλεκτικής σκέψης)-1960 ● “L’existentialisme est un humanisme” (Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός)-1946 ● “Vérité et existence” (Αλήθεια και ύπαρξη) – δημοσιεύτηκε το 1989 μετά το θάνατό του. Αυτοβιογραφίες: ● “Les mots” (Οι λέξεις)-1963. Διηγήματα: ● “Le Μur” (Το Τείχος)-1939, La Chambre (Το Δωμάτιο) – Érostrate (Ηρόστρατος) – Intimité (Οικειότητα) – L’Enfance d’un chef (Η Παιδική ηλικία ενός αρχηγού) Μυθιστορήματα: ● “La Nausée (Ναυτία)-1938 ● “Les Chemins de la liberté (Οι Δρόμοι της ελευθερίας)-1945 – 1951 – L’âge de raison (Η ηλικία της λογικής)-1945 – Le sursis (Η αναστολή)-1945 – La mort dans l’âme (Ο θάνατος στην ψυχή)-1951. Θεατρικά έργα: ● “Les mouches” (Οι μύγες)-1943 ● “Huis clos” (Κεκλεισμένων θυρών)-1944 ● “Morts sans sépulture” (Νεκροί χωρίς τάφο)-1946 ● “La putain respectueuse” (Η πόρνη που σέβεται)-1946 ● “Les mains sales (Τα βρώμικα χέρια)-1948 ● “Le Diable et le bon Dieu (Ο Διάβολος και ο καλός Θεός)-1951 ● “Les Séquestrés d’Altona (Οι Καταδικασμένοι της Αλτόνα)-1959. Δοκίμια: ● “Situations” Ι – Χ (Τοποθετήσεις Ι έως Χ)- 1947 – 1976. Κριτικές μελέτες: ● “Qu’est-ce que la littérature? (Τι είναι η λογοτεχνία;)-1947. Βιογραφίες: ● “Baudelaire” (Μπωντλαίρ)-1947 ● “Saint-Genet, comédien et martyr” (Άγιος-Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας)-1952.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το έργο «Η Ναυτία»
«…Σε λίγο θα έρθει το ρεφρέν: αυτό μου αρέσει κυρίως και ο απότομος τρόπος που ξεπροβάλλει, σαν απόκρημνος βράχος δίπλα στη θάλασσα. Για την ώρα ακούγεται η τζαζ. Δεν υπάρχει μελωδία, μόνο νότες, μια μυριάδα μικρών δονήσεων. Δε γνωρίζουν παύση, μια άκαμπτη τάξη τις γεννά και τις καταστρέφει δίχως να τους αφήνει ποτέ την ελευθερία να ξαναρχίσουν, να υπάρχουν για κείνες τις ίδιες. Τρέχουν, βιάζονται, περνώντας μου δίνουν ένα απότομο χτύπημα και εξαφανίζονται. Πολύ θα ήθελα να τις συγκρατήσω, όμως ξέρω ότι αν κατάφερνα να γραπώσω κάποια, ανάμεσα στα δάχτυλά μου θα απέμενε μονάχα ένας παιγνιώδης και ξέπνοος ήχος. Πρέπει να αποδεχτώ το θάνατό τους· αυτόν το θάνατο οφείλω ακόμη και να τον θελήσω: εντύπωση πιο πικρή και πιο δυνατή σπάνια έχω γνωρίσει.
Αρχίζω να προθερμαίνομαι, να αισθάνομαι ευτυχισμένος. Δεν είναι ακόμη κάτι εξαιρετικό, είναι μια μικρή ευτυχία της Ναυτίας: εκτείνεται στο βάθος της γλοιώδους λακκούβας, στο βάθος του χρόνου μας… Υπάρχει και μια άλλη ευτυχία· απ’ έξω υπάρχει αυτή η ατσάλινη λωρίδα, η σύντομη διάρκεια της μουσικής που διασχίζει το χρόνο μας, απ’ άκρη σ’ άκρη, τον αρνείται και τον ξεσκίζει με αυτές τις ξηρές μικρές ακίδες της· υπάρχει και ένας άλλος χρόνος… Η μουσική τρυπά αυτά τα ακαθόριστα σχήματα και τα διαπερνά. Μερικά δευτερόλεπτα ακόμη και η Νέγρα θα τραγουδήσει. Φαίνεται αναπόφευκτο, τόσο έντονη είναι η αναγκαιότητα αυτής της μουσικής: τίποτα δεν μπορεί να την διακόψει, τίποτα που να προέρχεται από αυτόν το χρόνο όπου ο κόσμος έχει καταρρεύσει· θα σταματήσει μόνη της, τη στιγμή που θα πρέπει.
Γι’ αυτό μου αρέσει αυτή η ωραία φωνή, όχι τόσο για την έντασή της, ούτε για τη θλίψη της, αλλά γιατί είναι το γεγονός που τόσες νότες έχουν προετοιμάσει, από τόσο μακριά, πεθαίνοντας για να γεννηθεί εκείνη… Πόσο παράξενη, πόσο συγκινητική είναι αυτή η εύθραυστη διάρκεια. Τίποτα δεν μπορεί να τη διακόψει και τα πάντα μπορούν να τη συντρίψουν. Το τελευταίο ακόρντο εξανεμίστηκε. Στη σύντομη σιωπή που ακολουθεί, αισθάνομαι έντονα ότι αυτό ήταν, ότι συνέβη κάτι. Σιωπή. Some of these days You’ll miss me honey!
Μόλις εξαφανίστηκε η Ναυτία, αυτό συνέβη. Όταν υψώθηκε η φωνή στη σιωπή αισθάνθηκα το σώμα μου να σκληραίνει και τη Nαυτία να χάνεται… Την ίδια στιγμή η διάρκεια της μουσικής διαστελλόταν, φούσκωνε σαν ανεμοστρόβιλος. Γέμισε την αίθουσα με τη μεταλλική της διαφάνεια, συνθλίβοντας στους τοίχους τον άθλιο χρόνο μας. Βρίσκομαι μέσα στη μουσική…»

SIMONE DE BEAUVOIR et JEAN-PAUL SARTRE

ΠΑΡΗΣ ΒΟΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Κολλέγιο De La Salle. Είναι πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές του σπουδές, παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου στη δραματική σχολή Κυριαζή Χαρατσάρη.
Υπηρέτησε ως καθηγητής της γαλλικής γλώσσας και ως διευθυντής επί σειρά ετών στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση συμβάλλοντας στον παιδαγωγικό ανασχηματισμό των σχολικών χώρων και στην αναβάθμιση των συνθηκών εκπαίδευσης. Στις πρωτοβουλίες του για τη δημιουργία ενός πρότυπου σχολείου εντάσσονται: μοναδικές παρουσιάσεις ανθρώπων της επιστήμης, του πνεύματος, του πολιτισμού, της πολιτικής και του αθλητισμού, η δημιουργία γκαλερί- πινακοθήκης με έργα Ελλήνων και ξένων ζωγράφων, η τοποθέτηση ηχητικών εγκαταστάσεων για την παροχή αξιόλογων μουσικών ακροάσεων στα διαλείμματα, θεατρικά εργαστήρια με ετήσια παρουσίαση παραστάσεων, εργαστήρια δημοσιογραφίας με έκδοση μαθητικών εντύπων, καθώς και περιβαλλοντικά, χορωδίας, ζωγραφικής, λογοτεχνίας και αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Δευτεροβάθμια Δημόσια Εκπαίδευση υπήρξε για δεκαπέντε έτη βαθμολογητής, αναβαθμολογητής και προϊστάμενος βαθμολόγησης, στο βαθμολογικό κέντρο ειδικών μαθημάτων του Υπουργείου Παιδείας, για τους υποψήφιους φοιτητές της Γαλλικής Φιλολογίας στα Α.Ε.Ι., καθώς επίσης και για πέντε έτη πρόεδρος σε εξεταστικά κέντρα του Υπουργείου Παιδείας για τις εξετάσεις στο Κρατικό Πτυχίο Γλωσσομάθειας.
Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, την κριτική, τη μετάφραση, κ.ά. Στα έργα του περιλαμβάνονται: το μονόπρακτο θεατρικό έργο «Το Αιώνιο Παιχνίδι» που παρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Συκεών και στο Καραπάντσειο Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων από το Θεατρικό Εργαστήρι Θέσπις σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη, η «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης Δέκα Γάλλων Ποιητών» με μεταφράσεις ποιημάτων και παρουσίαση ποιητών και λογοτεχνικών Σχολών, η μετάφραση των κριτικών μελετών αισθητικής του Γκυ ντε Μωπασσάν «Τι είναι μυθιστόρημα καθώς και Περί τέχνης: Ζωγραφική – Γλυπτική», οι ποιητικές συλλογές «Ποιητικές Διαδρομές» και «Οδοιπορικό Ζωής», η κριτική μελέτη «Η ζωή και το έργο του Αλμπέρ Καμύ», η επιστημονική μελέτη «Η Παιδεία στην Καππαδοκία από την αρχαιότητα ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924», η συλλογή διηγημάτων «Ταξιδεύοντας στο Χρόνο», το δοκίμιο «Δύο Λογοτεχνικά Μανιφέστα – Μπρετόν και Σαρτρ», το δοκίμιο «Η Μικρά Ασία μέσα από την ελληνική λογοτεχνία», η μελοποιημένη ποιητική συλλογή «Τραγούδια του Δημήτρη Θέμελη για φωνή και πιάνο σε ποίηση Πάρη Βορεόπουλου», με τη Χριστίνα Σιδηροπούλου, μουσικολόγο, πιανίστα, το δοκίμιο «Το Θέατρο του Παραλόγου – Ευρωπαίοι και Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς», το δοκίμιο «Η Γαλλική Ποίηση σε Πρόζα» – Παρουσίαση – Μετάφραση – Σχόλια, Γάλλων ποιητών, την ιστορική μελέτη «Βυζάντιο – Βυζαντινές Εκκλησίες και Μνημεία της Θεσσαλονίκης», τη μονογραφία, «Η Μαλακοπή της Καππαδοκίας», σελ. 315-330, «1922-2022 – 100 Χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή», ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. Δήμος Ν. Ιωνίας, Αθήνα, το μονόπρακτο θεατρικό έργο «Παραλογισμοί…», που παρουσιάστηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι Θέσπις του Δήμου Νεάπολης-Συκεών σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Κιουρτσίδη.
Δημοσίευσε άρθρα εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού περιεχομένου, μεθοδολογίας, πολιτισμού, τέχνης και λογοτεχνίας σε εφημερίδες και περιοδικά και συμμετείχε σε συνέδρια, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
Ποιητικά του κείμενα μελοποίησε ο μουσουργός, καθηγητής Δημήτρης Θέμελης.
Συμπεριλαμβάνεται στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση, στην Εγκυκλοπαίδεια Γραμμάτων και Τεχνών της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και στο Λεύκωμα της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Το 2010 έλαβε Εύφημη Μνεία από τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας του Δήμου Συκεών: α) για τη δημοσίευση του βιβλίου «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης Δέκα Γάλλων Ποιητών», β) για την έκδοση της μαθητικής εφημερίδας «Μαθητικά Κάστρα» του 4ου Γυμνασίου Συκεών με υπεύθυνο τον Διευθυντή Πάρη Βορεόπουλο, γ) για την παράσταση του θεατρικού έργου «Πλούτος» του Αριστοφάνη από τους μαθητές του 4ου Γυμνασίου Συκεών με υπεύθυνο τον Διευθυντή Πάρη Βορεόπουλο, στο πλαίσιο της Θεατρικής Παιδείας 2008-2009 του Δήμου Συκεών.
Βραβεύτηκε στον Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού για το ποίημα «Ο Καλλιτέχνης», το 2014, και για το ποίημα «Τόπος του ήλιου και του έρωτα», το 2016.
Έλαβε τιμητικές διακρίσεις για τη συμβολή του στην ελληνική λογοτεχνία από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, το 2014 και το 2019, ενώ για την προσφορά του στον πολιτισμό, στην τέχνη και στην παιδεία, από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας το 2016, από το Σύλλογο Ζωγράφων Θεσσαλονίκης και Β.Ε. και από τον Δήμο Αμπελοκήπων-Μενεμένης το 2017.
Το 2023 τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως καθώς επίσης έλαβε πιστοποιητικό τιμητικής διάκρισης για τη συμβολή του στη συλλογή ιστορικών κειμηλίων και την πολύπλευρη συμπαράσταση προς τα εκδοτικά δρώμενα τού Εκπαιδευτικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβα.
Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Β.Ε., του Συλλόγου Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. “Φιλόλογος”, της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, καθώς επίσης και Έφορος Δημοσίων Σχέσεων της Εταιρείας Συγγραφέων Β.Ε.
Με ενδιαφέρον για τη γνωριμία του πολιτισμού άλλων λαών, ταξίδεψε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.

 

 

 

 

 

 

 

 

Μοίρασε το άρθρο!