Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ: ΤΟ ΕΡΓΟ
Η Μαρία Ιωαννίδου παίζει σε αυτό το μονόλογο που σκηνοθετεί ο Σταύρος Παρχαρίδης. Το σκηνικό είναι σχετικά απλό. Οριοθετεί ένα υπόγειο όπου είναι κλεισμένη αυτή η γυναίκα. Συνομιλεί με τον άνθρωπο που κάποτε αγαπούσε. Γιορτάζει τα γενέθλιά του και η ψυχολογική της κατάσταση είναι ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Αυτός ο χώρος που είναι ανάμεσα σε αυτά τα δύο συναισθήματα πότε την ανεβάζουν και πότε τη ρίχνουν σε μια υστερική κατάσταση.
Ο λόγος της πότε είναι χαρούμενος και πότε ένα σχεδόν κλάμα, πάντα όμως σε έξαρση. Αναπολεί αυτό που θα ήθελε να ζήσει: Το μεγάλο έρωτα, την ερωτική απόλαυση, τη συντροφιά με τον άνθρωπο που αγαπά. Το ότι δεν μπορεί να το έχει είναι μια απώλεια, ένας σχεδόν θάνατος. Η Μαρία Ιωαννίδου χρωματίζει έτσι τη φωνή της που το κάθε συναίσθημα αποτυπώνεται ξεκάθαρα και φαίνεται τόσο αυτό που το δημιουργεί όσο και αυτό που κρύβει.
Η χαρά φέρνει τη λύπη και η λύπη τη χαρά, η χαρμολύπη κυριαρχεί σε όλο το έργο. Τα σκαμπανεβάσματα είναι τέτοια που κρατούν ρυθμό στην αφήγηση. Ο θεατής δε χάνει το ενδιαφέρον του, αν και βλέπει μια σχετικά απαιτητική παράσταση. Έτσι διευκολύνεται στην παρακολούθηση και στην κατανόηση του νοήματος. Αυτό που καταλαβαίνει είναι η ψυχολογική κατάσταση αυτής της γυναίκας. Οι αντιδράσεις της είναι απόρροια των καταστάσεων που πέρασε, ο λόγος της βρίσκεται ανάμεσα στον πόθο για απόλαυση και στο τραύμα που έχει περάσει.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ:Η ΥΨΩΣΗ
Το τέλος είναι διαφορετικό. Ο θεατής θα πρέπει να διαβάσει ξανά το θεατρικό κείμενο. Να ανακαλύψει το πραγματικό νόημα και, κατά συνέπεια, το τραύμα αυτής της γυναίκας. Θα καταλάβει τότε τις δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις που έπονται μια έντονης σεξουαλικής παρενόχλησης. Θα δει μέχρι που μπορεί να φτάσει μια γυναίκα. Θα καταδικάσει τη βία του άντρα, δηλαδή της πατριαρχίας. Τελικά, η Γυναίκα θα υψωθεί στο σημείο που την αγιοποιεί και γκρεμίζει το βίαιο πατριαρχικό λόγο.
Η γυναίκα που είναι ο κεντρικός χαρακτήρας βλέπει τη ζωή της να τελειώνει. Η ερωτική απόλαυση είναι ένα αίτημα που χάνεται οριστικά. Αδυνατεί να ζήσει έντονα, να ζήσει τη ζωή της έτσι ώστε να καταλάβει όσα γίνονται. Κατά συνέπεια, να διαμορφώσει το χαρακτήρα της. Βρίσκεται σε ένα τέλμα και αυτό παράγει το λόγο του στον οποίο ελλοχεύει η βία. Η αναπαραγωγή της βίας στη γυναίκα είναι άλλογη, διστακτική όσον αφορά στην τελική της έκβαση. Έχει, λοιπόν, σκαμπανεβάσματα που βρίσκονται στην αφήγηση. Δημιουργούν το ρυθμό που αρθρώνει το θεατρικό λόγο. Προετοιμάζει το θεατή για το τέλος που δε θα αποκαλύψουμε για ευνόητους λόγους.
