Τα βραβεία των πρωτοεμφανιζόμενων

Και τα δύο βραβεία της Εταιρείας Συγγραφέων για πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές και πεζογράφους «πήγαν» σε συγγραφείς του εκδοτικού οίκου Αντίποδες

Την επαύριον της βράβευσης μια ανάρτηση του εκδοτικού οίκου στο facebook που έδωσε το ερέθισμα για το σχετικό ψάξιμο. Αλλά, ας ξεκινήσουμε από την ανάρτηση του εκδοτικού οίκου Αντίποδες: «Χθες η Εταιρεία Συγγραφέων τίμησε με το Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη τη Δανάη Σιώζιου για τη συλλογή “Χρήσιμα παιδικά παιχνίδια” και με το Βραβείο Μένη Κουμανταρέα τον Κωνσταντίνο Χατζηνικολάου για τον “Ιάκωβο”. Συγχαίρουμε τους δύο πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς και ευχαριστούμε την Εταιρεία Συγγραφέων και τις δύο κριτικές επιτροπές για την τιμή».

H Δανάη Σιώζιου γεννήθηκε το 1987. Σπούδασε Αγγλική και Ελληνική Φιλολογία, Ευρωπαϊκή Ιστορία και Πολιτιστική Διαχείριση. Υπήρξε συνεκδότρια και μέλος της ομάδας του περιοδικού Τεφλόν. Ποιήματα, άρθρα και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά καθώς και σε ανθολογίες. Τα «Χρήσιμα παιδικά παιχνίδια» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες.

Ακολουθεί ένα ποίημα από την συλλογή της
Ηλιοβασίλεμα

Νιόπαντρη η Αλεξάνδρα, του αντρός της η χαρά
και το καμάρι (πουλί, πουλάκι μου)
ανέβηκε στην ταράτσα
για τη χτεσινή μπουγάδα.
Μα θες τα απλωμένα ρούχα που φουσκώναν
οι χορογραφίες των περιστεριών
ο ήλιος που ανοιγόκλεινε τα μάτια
καθώς κυλούσε στη σχισμή των αλλεπάλληλων
κορυφογραμμών
εξαργυρώνοντας τη μέρα
κάπως έτσι έγινε κι η Αλεξάνδρα
σαν ήλιος σαν πουλί
με την άσπρη ζακέτα της πανί.

Για τον Κωνσταντίνο Χατζηνικολάου, τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα του βιβλίου «Ιάκωβος» βρήκα ένα καλό βιογραφικό σημείωμα στο site της documenta14: «Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974, είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Ως καλλιτέχνης βρίσκεται στον ενδιάµεσο χώρο µεταξύ κινηµατογράφου και λογοτεχνίας, ή µάλλον βρίσκεται ταυτόχρονα και στους δύο χώρους µε την ίδια ένταση και συγκέντρωση και την ίδια διάθεση φυγής. Ως κινηµατογραφιστής γυρίζει σε Super 8 “µικροσκοπικά σιωπηλά ντοκιµαντέρ”, χωρίς σενάριο, και δηµιουργεί εικόνες άχρονες. Ως συγγραφέας γράφει κείµενα µικρής και µεγαλύτερης φόρµας, αφαιρετικά και ακριβή, σε µια γλώσσα άµεση, σχεδόν προφορική, καθαρή, συχνά ωµή. Ξεκινά από µια υπάρχουσα ιστορία, πραγµατική ή πλασµατική, και λειτουργεί σαν παραχαράκτης: µπλέκει το πραγµατικό µε το φανταστικό, το πολιτικό µε το καθηµερινό και το προσωπικό, έτσι που το όνειρο γίνεται µέρος της πραγµατικότητας και η πραγµατικότητα µέρος της αφήγησής του”.

Στο site του εκδοτικού οίκου διαβάζω για το βραβευμένο βιβλίο και το στόρι του: «Ένας άντρας ξυπνάει μέσα στο αυτοκίνητό του χωρίς να θυμάται τίποτα. Όταν ξεσπά καταιγίδα, αναγκάζεται να βρει καταφύγιο σ’ έναν παράξενο οικισμό. Θα μείνει στο σπίτι μιας οικογένειας, δουλεύοντας και ακολουθώντας την ασυνήθιστη ζωή της κοινότητας. Με αδρές γραμμές, ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου δομεί υπόγεια έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα σώματα και τα αντικείμενα, οι ψυχικές εντάσεις, η σκληρότητα, οι συμβολικές σχέσεις, αλλά κυρίως το διαρκές παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι».

Μοίρασε το άρθρο!