«Μην περιμένεις τις ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσεις. Το ξεκίνημα είναι που κάνει τις συνθήκες ιδανικές»

Μέσα στο χορό της αβεβαιότητας,  να μια απρόσμενα απελευθερωτική διαπίστωση που την κρατώ με πίστη στις αποσκευές μου, ενώ στέκομαι στην αποβάθρα για να σκαρφαλώσω στο τραίνο του χρόνου που ξεκινά: Ναι, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, είναι   υπαρκτό και ζωντανό  ένα  κομμάτι μέσα  μας που παραμένει καθαρό και δυνατό,  περιμένοντας τη δικαίωσή του.

Κι  αυτή η δικαίωση  έρχεται – καμιά φορά εκεί που δεν το περιμένεις – σε ριπές, με  τη μορφή στιγμιαίων ανταμοιβών, μέσα από καθημερινές αποκαλύψεις, μέσα από φλασάκια διαύγειας που φωτίζουν άλλοτε σκοτεινές γωνιές του νου: Μια συμπεριφορά των παιδιών σου που «ξαφνικά» ορθώνουν ανάστημα, διεκδικώντας τη δική τους θέση στον ήλιο. Μια ανάμνηση πόνου που «αναπάντεχα» σταμάτησε να πληγώνει, αφήνοντας στη θέση της πληγής μια ουλή που σχεδόν την αγαπάς. Μια ευωδιά τριαντάφυλλου από τον κήπο του πατρικού που μεθυστικά σκεπάζει την αγωνία της παιδικότητας που απαρνήθηκες και μετά μετάνιωσες και μετά ξανα-αγκάλιασες.

Η λήθη είναι δυνατή, όχι σαν υπεκφυγή ή άρνηση, αλλά σαν μια φυσική, όμορφη διαδρομή. Ενα μονοπάτι όπου σε βγάζει ο δρόμος της ζωής σου όταν είσαι πρόθυμος να πάρεις τα μαθήματα με την καρδιά ανοιχτή και να συγχωρέσεις. Κι ας φοβάσαι.

κείμενο αγνώστου

Μοίρασε το άρθρο!