«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΣΗ»– «ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ»: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΜΗΛΙΟΥ

 

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΣΗ

Ο αγέρας φουσκώνει τα πανιά,
αργά τα ανεμίζει.
Κυλάει της αγάπης το σκαρί,
γοργά το αρμενίζει.
Τ’άρμα του ήλιου πάει να βρεί,
στον άλικο ορίζοντα,
σιμά που αντικρύζει.
Για άλλους κόσμους,
για άλλους τόπους,
γι άλλη ζωή βαδίζει.

Το χρώμα της θάλασσας χρυσό,
στην τελευταία δύση.
Τις κόκκινες ανταύγειες της,
τολμά να ζωγραφίσει.
Είναι το βλέμμα βασιλιά,
που νικητής γυρίζει.
Έζησε νίκες,θάνατο.
Δεν θε να ματαζήσει.

Βλέπει την δόξα της ζωής,
λάφυρα που έχει φέρει.
Έχει την λάμψη της ψυχής,
που ξέρει να προσφέρει.

Κατά το τέλος της ζωής,
μην κλαις,μην υποφέρεις.
Μες στης αγάπης το σκαρί,
καραβοκύρης να οδηγείς.
Ίσως να καταφέρεις,
την λάμψη της δικής σου της ζωής,
σε άλλους κοντά να φέρεις.

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

Υ.Γ. Ένα ποίημα που το είχε γράψει η κ.Μήλιου μαθήτρια στο Λύκειο και το αναδημοσίευσε πρόσφατα, επηρεασμένη σύμφωνα με τα λεγόμενά της,κάνοντας κάποιες μικρές παρεμβάσεις, από τα σημερινά της συναισθήματα.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ

Έβγαλε απ’το θηκάρι,
η αθάνατη ψυχή δοξάρι.
Εβγήκε στο κυνήγι,
να βρει τη δίδυμη ψυχή.
Να βρει ανθρώπους.

Βαρύς ο στεναγμός της.
Πεινάει η ψυχή γι’αγάπη.
Σπάζει τα εμπόδια.
Σχίζει τα σύννεφα.
Λάμπει στον ουρανό,αστέρι.

Ο κεραυνός την ανταριάζει.
Το άγνωστο δεν την τρομάζει.
Της αστραπής η λάμψη της ταιριάζει.

Το μέλλον,μόνη της ορίζει.
Θεμέλιωσε το σήμερα,η ίδια καθορίζει.
Του αύριο τον δρόμο,ανοικτό καλωσορίζει.

Απ’την πολλήν αγάπη,
η ψυχή αθάνατη θα παραμείνει.

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

 

Μοίρασε το άρθρο!