Η αναγκαστική μετακίνηση του Ελληνικού πληθυσμού στον κυρίως ελλαδικό χώρο εμφανίζεται σαν αποτέλεσμα συστηματικών και καλά οργανωμένων διωγμών από τις τουρκικές κυβερνήσεις, με βάση τα παλιά Γερμανικά σχέδια που είχαν απόλυτα υιοθετηθεί τόσο από τον Σουλτάνο όσο και από τους Nεότουρκους. Οι Μικρασιάτες εκδιώχθηκαν εξαιτίας της εθνικής τους ταυτότητας. Οι διωγμοί πήραν επίσημη μορφή από το 1908 και εντάθηκαν την περίοδο 1919-1922 με τα γνωστά αποτελέσματα,καθώς και με τα γεγονότα της νύχτας της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη.Ορισμένα από αυτά, αποτελούν προσβολή όχι μόνο για την Τουρκία αλλά και για το ανθρώπινο γένος…
Οι ξεριζωµένοι Έλληνες άφησαν λοιπόν πίσω τους τα πάντα: την παλιά τους ζωή, τα πλούτη, την περιουσία τους, που µε τόσο κόπο είχαν αποκτήσει και πήραν µαζί τους µόνο τα όνειρα τους, τις αναµνήσεις, την κουλτούρα, τον πολιτισµό και την πανάρχαια και ένδοξη ιστορία τους. Ήρθαν λοιπόν στη «µητέρα πατρίδα».
Σχετικά με την αντιμετώπιση των Μικρασιατών προσφύγων από τους ντόπιους, οφείλουμε να πούμε ότι τις περισσότερες φορές ήταν απάνθρωπη αφού σκεπτόμενοι ρατσιστικά και κερδοσκοπικά, τους αντιμετώπιζαν δίχως να υπολογίζουν τον πόνο και τη δυστυχία που είχαν λόγω του ξεριζωμού από τις πατρίδες τους. Πογκρόμ, βία, ρατσισμός, διαχωρισμός, ξενοφοβία. Αυτά χαρακτηρίζουν την περίοδο της βίαιης εξόδου των προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη και την Μικρά Ασία, προς τον Ελλαδικό χώρο.
Και σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων «στην Τουρκία μας λέγανε Έλληνες και στην Ελλάδα μας λένε Τούρκους» δηλαδή δεν υπήρχε πουθενά πατρίδα για κείνους παρά μόνο κοινωνικός αποκλεισμός και κακομεταχείριση.Σε άλλες περιοχές μάλιστα ανάγκαζαν τους πρόσφυγες να φοράνε συγκεκριμένο χρώμα ρούχων (κίτρινο) για να ξεχωρίζουν από τους Ελλαδίτες Έλληνες. Τούτο μάλιστα είχε προταθεί πολλά χρόνια αργότερα, το 1933, από τον Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη της εφημερίδας «Πρωϊνός Τύπος» να εφαρμωστεί σε όλη την Ελλάδα, ώστε να ξεχωρίζουν από τους Έλληνες.
«Ενάμιση εκατομμύριο πεινασμένα στόματα. Ενάμιση εκατομμύριο φτηνά εργατικά χέρια, ενάμιση εκατομμύριο διψασμένοι άνθρωποι για δουλειά, για γαληνή για ελπίδα τριγυρνούσαν στους δρόμους της Ελλάδας με τα χέρια στις άδειες τσέπες …» αναφέρει η Διδώ Σωτηρίου.
Πληροφορίες από τον ιστορικό ερευνητή Ευθύμη Λεκάκη
