Οι δύο υποθέσεις ανείπωτης ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών που αποκαλύφθηκαν σε Λέρο και Ζάκυνθο έχουν σοκάρει την ελληνική κοινωνία όμως φέρνουν στην επιφάνεια το πρόβλημα της ανυπαρξίας των κοινωνικών δομών, της απροθυμίας της δικαιοσύνης και της νεοελληνικής αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν δίπλα αλλά “μακριά από μας”.
Στην περίπτωση της Λέρου αποκαλύπτεται ότι οι γονείς κακοποιούσαν τα παιδιά τους συστηματικά ενώ ήταν προφανές ότι κάτι “δεν πήγαινε καλά” με την οικογένεια. Τα παιδιά, που βίωναν καθημερινά τη φρίκη, είχαν νοσηλευτεί κακοποιημένα και το 14χρονο κορίτσι το είχε σκάσει αλλά σε κανέναν δεν κινήθηκαν υποψίες; Από το “Χαμόγελο του Παιδιού” έγινε γνωστό ότι είχε δεχτεί καταγγελίες και ενημέρωσε την Εισαγγελία το 2017.
Στην Ζάκυνθο ο επίλογος ήταν ακόμη πιο τραγικός,καθώς ο κακοποιημένος γιος,σκότωσε τον πατέρα του,τιμωρώντας τον για τα μαρτύρια που είχε περάσει αυτός και τα αδέρφια του. Πολλοί βρέθηκαν να χειροκροτήσουν το δράστη που αυτοδίκησε, όμως οι περισσότεροι ήταν απόντες όταν έπρεπε να καταγγείλουν στις αρχές και να αποτρέψουν τόσο την κακοποίηση όσο και το φόνο. Και σε αυτήν την περίπτωση το Χαμόγελο του Παιδιού είχε προειδοποιήσει αρχές και δικαιοσύνη, τρεις φορές από το 2009 !
Και οι δύο περιπτώσεις αποκαλύφθηκαν σε μικρές νησιωτικές κοινωνίες, όπου ελάχιστα μένουν κρυφά. Πολλοί ήξεραν αλλά κανείς δε έκανε το παραμικρό ενώ οι διωκτικές αρχές και οι κοινωνικές υπηρεσίες έμειναν απαθείς ακόμη και στις πιο καταφανείς περιπτώσεις. Αυτή η χώρα πνίγεται στην αδιαφορία… αλλά τι με νοιάζει εμένα;
